ص: 2

بانوی بهشت18

کوثر نبوی18

یاس کبود19

حوری سبز فلک19

بقیعستان19

مهین دخت نبی20

اُمِّ ابیها21

قطار ثانیه ها21

عصاره هر چه خوبی21

ای نی! بنال22

بانوی آفتاب22

مرثیه مجسّم23

نشانی خورشید کجاست؟24

ترجمانِ ماتم24

مفهوم زلال عاطفه ها25

بانوی زمزم و نور26

مُهر کبودی27

نخل عصمت27

حریم امن28

آفتابِ عالمتاب28

با کلک نی29

پرستوی سبک بال29

ضریح گم شده30

مرغ آمین30

در انتظار رجعت31

شرمت باد31

در توفان حشر31

بدر سپهر عشق...32

هم سفر33

بیت الاحزان33

ص: 4

بقیع34

در آرزوی مدینه34

در حصار حجاب34

فاطمه کیست؟35

زخم سیلی35

هم تراز علی علیه السلام 36

در خلوت اندیشه36

هم نفس لحظه ها36

خاک مدینه37

نشانِ بی نشان ها37

دو یاس محبت38

ترجمان عشق!38

شاهکار آفرینش39

کاروان غم40

فاطمه وار40

بی بی جان41

در ساحلِ عشق41

نیلی41

چشمه نور42

فدک42

زهرا علیهاالسلام42

دفتر دوم: گفتم شبی به مهدی از تو نگاه خواهم

در وسعت بی کران44

روشنان دیده مردم45

یک بغل خورشید46

زایرِ کوی تو47

تشنه سبوی تواَم48

جاده های غربت49

بی تو...51

خدا کند که بیایی52

ص: 5

نیامدی52

فریاد از جدایی53

گل نرگس53

تا تو بیایی54

امتداد رجعت55

خورشید دوازدهم55

انتظار56

آب و آیینه و گلاب57

شوق دیدار58

صبح آدینه ظهور نزدیک است59

مُشتی بهار ببار60

بازآ60

کشتی نجات61

بال در بال فرشتگان61

در ساحل عشق62

گفتم شبی به مهدی از تو نگاه خواهم63

ضریح نگاه64

در انتظار ظهور64

حدیث هجر65

گلبانگ ارادت66

مرغ عشق69

امید ظهور69

دیدار یار71

آیینه امید72

ترانه های حسرت73

از کجا باید سراغ تو را بگیرم75

در محمل سبز دعا77

غروب جمعه78

در فرجت شتاب کن80

آخرین سوار81

ص: 6

در عبور جاده82

آقای تمام دل ها!83

تشنه یک جرعه از می تواَم83

بر بلندای نور84

نقطه پایانِ چهارده معصوم85

صفای صبح هستی88

بی کران اقیانوس ها...89

آیینه تر از خورشید90

امید آدینه91

صبر یلدایی91

نشان بی نشان92

دفتر سوم: بسم ربّ الشهدا و الصدّیقین

دو کوهه مغموم نباشی97

کجایی دوکوهه...98

دو کوهه! جاودانه می مانی...98

دو کوهه100

شُکوه بندگی100

باران خنجر و خون100

شلمچه101

طلاییه102

رهاترین پرنده102

دیدار به قیامت...103

نام شهید103

مثل یک درخت...103

بعد ما، شما چه کردید...103

تقدیم خدا104

ستاره های خانه ام کجایید؟104

میعاد آفتاب105

تا خدا...106

قطار زمان106

ص: 7

شوق رسیدن106

کویر تشنه107

سفر به عشقستان108

زیارتگاه عطر گل یاس108

معراج شهدا113

تاریخچه کوتاهی از مزار شهدای کربلای هویزه114

عملیات خیبر117

رایت فتح120

دلمویه همسر شهید با پاره های تن شهید121

حسین علیه السلام عنوان ثاراللّه گرفت121

یادگار جبهه...122

کبوتر...124

شهادت124

عشق شهید به امام حسین علیه السلام 125

هدیه به آقا امام زمان(عج)125

خدای مهربان126

نذر دست های بریده126

نذر دست های بریده126

نامه ای به برادران جانباز شیمیایی126

با عرشیان (شهدا)128

یک آسمان اشک128

حرف آخر129

ص: 8

یادشان بر اریکه عالم طلوع می کند؛ سرخ و تابناک

آنان که از خویشتن خویش گذشتند.

آنان که چشم باورشان روشن بود و زلال.

و سلام بر قلم

آن گاه که روشنانه و تابناک

کلمات را در بر می گیرد

و از زلال جان، روشنگرانه جاری می شود.

مجموعه روایت حضور؛ روایتی عاشقانه و جان سوز از نویسنده ارجمند، سرکار خانم زهرا اکافان است که به ساحت مقدس بانوی آیینه و آب، حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام؛ امام عصر عج الله تعالی فرجه الشریف و شهدای اسلام تقدیم شده است. با سپاس از تلاش ایشان، از خداوند متعال، آرزوی توفیق روزافزونشان را خواستاریم و امید می بریم مورد استفاده برنامه سازان ارجمند قرار گیرد.

انّه ولی التوفیق

اداره کل پژوهش

مرکز پژوهش های اسلامی صدا و سیما

ص: 2

«کوثر» آراسته گردید.

این دفتر کوششی است از تجلّی آفتابِ ولایت و راوی «روایتِ حضور»، خالی از هرگونه شایبه، بی زیور و پیرایه. آن چه در توان دارم، بی هیچ منّت و با کمالِ صداقت، در طَبَقِ اخلاص گذاشته، تقدیم دل های مهربانتان می کنم؛ دل های پاکی که جایگاه آن، نورِ خُداست.

باری «اَلْقَلبُ حَرَمُ اللّهُ فَلا تَسْکُنْ حَرَمَ اللّه غَیْرَ اللّه» تا شاید باقیات صالحاتی باشد برای پَس از عبورم به جهانِ آخرت.

ص: 4

ص: 6

ولادتت نیکو ای که ازلی و ابدی ترین آفتاب خلقت، پدرِ تو و بالاترین و والاترین شکوهِ آفرینش، همسر توست!

ای فاطمه، ای مادر فرهنگ تشیّع! ای تنهاترین اسطوره زن مسلمان در نماد هستی! ای نخستین و برترین انسان کامل و نمونه زنِ مسلمان در تاریخ شیعه! ای زهرای اطهر! ای خاتون دو جهان! از اسلام و شیعه بودنمان همین افتخار بس که تاریخ شیعه، شما را نماد یک انسانِ کامل می داند. در وصف تو چه بگویم که قلم، به سبب گفتن از تو در فرسایش است و ذهن، در خیالِ از تو سرودن، ناکام. ای زبانِ علی در کام! چگونه خار از گُل بگوید و خزان از بهار بسراید؟ بابِ سخنم با نام خدای تو گشوده شد و به نام تو خوش بو.

ای ارتفاع خاک تا افلاک! ای حماسه شب های علی، ای مادر پدر و ای همسر علی! ای فاطمه! از تو چه بگویم که هر چه بگویم، زبان قاصر است از بیان تو. ای حقیقت سرچشمه کربلا! ای تیر سه شعبه در قلب و ای تیر حرمله بر گلو! ای مظلومه تاریخ! ای زهرای بزرگ! ولادت سبز تو شیرینی کام علی بود و بشارتِ ولادتت، اهدای بهشت به محمّد و آل محمّد علیهم السلام.

تو آن بانوی بی نشانی که مثل و مانند ندارد. تو آن خاتونی که تو را به تمام آب های دنیا تشبیه کرده اند؛ چرا که خورشید هر سحر به پای تو می افتد و از قوّت نور تو، پرتو می گیرد و گیاهان از فدک غصب شده ات و فرات نگاهت، روزی می خورند. تو آن میوه ممنوعه باغ اهورایی؛ نمی چیند تو را دستی مگر دستِ خدای تو.

ای فاطمه! تو آن شکوه قامتِ سبز حیاتی که جز حریم امنِ خدا، جای تو نیست. تو آن چشم روشن پنجره های رو به آفتابی که حتّی

ص: 8

خواب، نقش ردّ پای تو را نخواهد دید.

ای عابر پس کوچه های درد و ای هم نفس لحظه های سرد! ای فاطمه! ای معنای بهشت و ای خلاصه همه خوبی ها! ای شمیم گرم نفس های تو پیچیده در گل های یاس و شب بو! ای فروغ نام تو وامانده در پهلوی شکسته! ای سخاوتت چون خورشید و ای کرامت توحید! ای که شکوه نام بلندت، غریب و بی همتاست! ای که حضور سبز خیالت، همیشه روح افزا و وسعت صبر تو شبیه دریاها! ای قلب شکسته! ای امید دعا! ای شاهکار آفرینش! ای زهرا! ای شرف بخش شرف و ای بانوی عصمت نسب!

ای عالم و آدم را سبب؛ زهرا!

تولّدت مبارک....

رویت. با دلی مست و شکسته، با دیده تمنّا، دست توسل به سویت می گشاییم و با چشمانی عرش نشین، بوسه زن خاک پایت می شویم و با ذکر تسبیحات، به یاد تو و در سوگ تو و به یاد بقیعت، گلِ اشک می ریزیم و رکنِ نمازمان را به ارکانِ آسمانی ات گره می زنیم و «یا زهرا» گویان، اشک هایمان را به غُربت نگاهت پیوند می زنیم و در غریب ترین شهرهای کهکشان عشق، در بقیع و در پشت دیوار مدینه به یاد تو ذکر «اَلْغوثْ یا مظلومه» را زمزمه می کنیم تا شاید تقویم های سوخته دل هایمان، فصل خزانِ تو را ورق زنند و گلبرگ های عاطفه، تاریخ شیعه را مرور کنند و بر داغی هزار ساله که سینه هایمان را شرحه شرحه شعله ور ساخته، مرهمی گذارد. زخمی که دست به دست، سینه به سینه گشته و سالیانی دراز بر قلب شیعیان آل محمد علیهم السلام آتش نشانده؛ داغ شگفتِ محسن شش ماهه.

آری، زهرا حکایتی است که تقریر آن، محال و نور هدایتی است که تصور آن در مجالِ افکار هیچ جُنبنده ای نمی گُنجد.

برخیزیم. ای که در فضای سبز دنیا، تو آن بزرگ زنی هستی که در طرح حیاتِ عشق به سمت خدا قد کشیده ای! از تو می خواهیم از خدا بخواهی تا در این دنیا، زیارت و در آخرت، شفاعتت را نصیب ما گرداند.

من تشنه کوثر تواَم و تشنه نام تو و منتظرِ دعای تو.

فاطمه جان! مرحمتی فرما....

... سلام بر تو.

سلام بر تو و بر پدرت.

سلام بر تو و بر همسرت.

سلام بر تو و بر فرزندان پاکت.

تو را چگونه بستاییم که از همه خوبان، خوب تری، مادرِ پاک شبیر و شبّری....

تو را چگونه بنامیم که در گنجینه ولایت، گهری، ای همسر شاه نجف! ای عالم و آدم را سبب! با دلی خونین جگر، در هر شام و سحر از تو می خواهیم که به ما نظری کنی، ای از همه خوبان بهتر! عنایتی ای بانو!

بهارِ رونق گل، خزان شد و پاییز برگ ریزان را به دل هامان دعوت کرد. داغ تو چه رخنه ها که در اندیشه زمستانِ افکارمان نکرد و چه خون های جگر که از دیدگانمان بر گلشن زمین نریخت.

خاتون من! هنوز دلِ دریایی ات و یاد بقیع و مدینه ات چه شررها که بر جانمان نمی اندازد. هنوز سوز سینه علی گریه های فراوان دارد. هنوز دامنِ شب، ستاره باران اشک های علی است. نه تنها او، بلکه جهان از غم و اندوه این داغ تا فلق از جگر می سوزد. فاطمه جان! بی تو شب های علی بی فروغ مانده و شمشیر ذوالفقار، به پشتِ در میخ شده.

بی تو، طایر دل مولا در حصارِ سینه فسرده. دیگر علی تو را ندارد و با نسیم سحر، به درد دل می نشیند.

اکنون دیگر چاه، رازدار علی است. پس از تو، شعله های غم در جان هامان زبانه کشید و چشمه ماتم از چشم هامان جوشید.

ای فاطمه! ای روح زلالِ روشنِ آب و ای آبروی مهتاب! ای سرچشمه پاک کوثر! ای آفتاب! ای از مریم و ساره برتر و نام زیبای تو کوثر!

ای همسر حیدر! سرسبزترین کرانه باور، ای زهرای اطهر! ای در خلقتِ گل، بهانه و ای حیدر را گلشن و کاشانه!

ای پاینده ترین فضیلت زن کامل و ای نماد عفّت و حیا و زینت زن مسلمان! ای زهرای بزرگ! از سوگ تو قلب هامان تا همیشه رنگ ماتم دارد و ما هم چون لاله داغدار توییم.

ای قرار دل های بی قرار! تا چند قرن در ماتم تو چشم به راه بقیع بمانیم و قبله نگاهمان را به سوی مدینه پرواز دهیم؟ تا کی پهلوی شکسته خورشید را به نظاره بنشینیم و زبان به شکوه نگشاییم؟ وای بر ما که بر غیرت خویش دیده بسته ایم و چشم حیرت را نظاره گر نیستیم. وای بر ما که اگر بغض علی بشکند، جهان، خزانِ خویش را به چشم خود خواهد دید و از دیدگان آسمان، باران بلا خواهد بارید. وای بر ما اگر چشمان علی ببارد، نفرین حق بر قاتلانش گیرا خواهد شد.

این قوم بدعت گذار، پیمان غدیر را شکستند. مپرس از من داغ یتیمی را که در سینه ام نهفته است. مپرس از غباری که بر چهره زرد و غم انگیز روزگار نشسته است.

مپرس که برای چه می گریم. در سوگ عاطفه چه بی اختیار، اشک، چشمانم را برای سکوت، امان نمی دهد.

مپرس از علی و خانه نشینی او و خون دل هایی که پس از تو خورد.

ای آسمان بقیع! همراه و هم نوا با من چون نی بنال که قرة العین نبی، چشم از جهان فرو بست. می گویم و می نویسم، ولی کسی جز علی از سوز دلِ من باخبر نیست. کسی جز علی از شعله های آتش این داغ آگاه نیست.

با من بنال ای نی که این داغ ادراک می خواهد.

با من بنال ای نی؛ بی قرار تواَم.

بنال که بینوای تواَم، همراه با لاله های سوخته نینوا بنال.

ای کربلا! بنال. بقیع! ناله کن که زهرا از دست رفت.

که جز تاج عزّت و شرف، افسری نداشت.

ای دختر حضرت خاتم! وصفِ تو را هنگام کوچ، از زبانِ علی شنیدم. گفت: بانوی شرافت است و آیینه عفاف و کرامت. بیهوده نیست که سرودم ز روی شوق: «اِشْفَعی لَنا عنداللّه».

امشب شبی است که تمام دل ها احساس غربت و بی کسی می کنند. چه شبی است امشب که خواب از چشم ها ربوده می شود و از سوزِ دل، از جان ها شراره برمی خیزد. امشب شبی است که دانه های اشک به تسبیح کشیده می شوند و به دور از چشم ها، بی قرار رهایی اند.

چه شبی است که مدینه بی قرار است، انگار مدفنی گم گشته را بر دوش می کشد.

امشب شبی است که تمام دل ها بقیعستان شده و میخ در و سینه، داغِ دل ها را به آتش می کشاند و شرار سوز، شعله ور می شود. چه شبی است که باغ تاراج شده، بوی اقاقیا به خود گرفته. انگار مدینه هم مثل قبر گم شده غریب است و مظلوم. سلام بر مظلومه عالم، فاطمه علیهاالسلام.

تو آنی که فرشتگان به واسطه تو بر زمین، رحمت می آورند.

تو آن عزیزی که پدر، تو را اُمّ ابیها خواند. تو آنی که خورشید از تو نور می گیرد و ماه از تو، جلوه خود را به تماشا می گذارد. در مقام تو همین ما را بس که برای شما انوار پاک، آیه اِنّما یُریدُ اللّهِ لِیُذهِبَ عَنْکُمُ الْرِجْسْ اَهْلَ الْبَیْت و یُطهّرُکُمْ تطهیرا نازل شد.

سلام بر دختر ختم رُسُل و بر همسرِ شیر خدا، بر او که در پیشگاهِ قرب الهی مقام داشت و منزلت، لایقِ شأنِ مرتضی علیه السلام. اُمّ ابیها، فاطمه زهرا علیهاالسلام!

تو را «کوثر» نامیدند و در شأنت سوره «قدر» را نازل کردند.

تو را حماسه علی خواندند و «امّ ابیها» نامیدند. تو را فاطمه، صدیقه، زکیّه، مرضیه، راضیّه، و محدثه نام نهادند.

زهرای عزیز!

دفتر عمرم تابِ هجران تو را برنمی تابد. دلِ کویری ام بی تو سبز نخواهد شد.

در جنونِ زایش اشعارم، از حماسه درد تو سرودن، سنگین است.

زهرا جان! چگونه حرمت گل را شکستند و پهلوی تو را خستند و در را به روی پرنده بستند.

خاتون دو عالم! مادر استغاثه و استجابت و اسوه شجاعت! فاطمه جان! ما را دریاب.

و تنهایی همسرش، نشد مرگ زهرا ولی باورش.

زهرای عزیز! ای یاس پر پر علی! پشت کوه از غم تو خم شد و اشک در چشمان هر جنبنده ای شکست.

ای حضور بی نشان! بی حضورت، ترجمانِ ماتم یلدایی اَم.

ای ضریح سبز باور و ای گل یاس معطّر، ای گل خورشید علی! با رفتنت، کوهِ غم ها بر سرم آوار شد و جان از ماتم تو سرشار. بی قراری نصیبمان گشت و بی تابی عجینمان. در فراق تو سوختیم و گداختیم و روحِ باورمان شعله آباد این آبادی شد.

بزم عشق، بارش گرفت. پشت ستم از غم تو لرزید. شمشیر شب شکافت و از کلام خون، شراره واژه ها چکید. آه! که درد نهانِ تو را نمی توان شنید. بانو! به عشق قسم که اعجاز می کنی، آن شب که زبان به گفتن حق باز می کنی. ای تجلّی نور خدا، زهرا! از تجلّی نورِ تو، گل مرتضی منجلی شد.

ای آیه صبر و نجابت و ایمان و عصمت!

ای سوره عشق و عدل و کرامت!

دلم، حریم عشق تو گشته. از تو می خواهم به حُرمت حرمت این حریم را برایم حفظ کنی تا قلبم حرم تو شود و از آیینه زلال آدمیّت سرشار شوم. به جایی برسم که جز خدا نبینم و جز از او نگویم و به غیر از او نشنوم.

استوای دستان تو احساس می کنیم و مُحرّم را در سالروز شهادت تو به تماشا می نشینیم.

ای بزرگ! خون پهلوی توست که از حلقوم اصغر می چکد. مصیبت تو چه سرنوشتی است که رجعت را به همراه دارد. وای بر قاتلان تو!

فاطمه جان! سرگذشت تو نزدیک به حادثه کربلاست و شبیه محرم.

شماره می کنم و در شبی شتک زده به دنبال پهلویی می گردم شکسته. در پی صورتی می گردم که در ناگهانِ لحظه های شقاوت سیلی می خورد.

زهرا جان! در ماه شهادت تو سوگواره ای سرودم مانند سوگ نامه ای که از سر برهنه خورشید سرودم. آن گاه با بغض و اندوه دیدم برای محرم، قرینه پیدا شد. آهی کشیدم و زیرِ نورِ غُربت، به یاد قبر گم شده ات اشک ریختم و با سوزِ دل صدایت زدم که: اِشْفَعی لَنا عند اللّه.

توفان زای نفاق و کینه، دلِ علی را به درد نمی آورد. بی تو کشتی دین، بی ناخدا شد و پشت عالم از غم تو شکست.

در پشت میله های غریب بقیع، غم های دلم را جا می گذارم و پروانه سان به انتظار رسیدن بهار، سوره کوثر را زمزمه می کنم، ولی بی عطر پاک نگاهت، در باور سرد هستی، احساس دل تنگی از دو چشمم، جاری می شود.

به دور از عاطفه ها، هم چون چشمه، چشم می گشایم و سرشکِ غم را در دریاچه بزرگ فرات می ریزم. دلم را از عشق او سرشار می سازم و به یاد مظلومی تو، بر تازیانه ها می تازم.

افسوس که ذوالفقارِ علی تنهاست و عدالت، گوشه نشین شده. خصم، زخم کاری را بر پیکره شیعه فرو نشانده است و چشم های تماشا سکوت کرده اند و پاسخ خاموشی خویش را در لحظه رجعت به چشم خویش خواهند دید.

خمیده ای را گرفتم. بوی بهشت را بر پیچ زلفِ نگاهم حس کردم. دستی به نشانه نسیم سحر کشیدم و پیچیده در سبوی زمان، به دنبال قبری گم شده در بقیع گشتم، شاید در خلوتِ خویش، با اشک نامه ای، عشقْ تازه کنم.

سرمست از تلاوتِ آیه های نور به بالِ دعا پر کشیدم و پُر از بهانه دریا شدن، در کوچه های مدینه قدم زدم. اشک امانم نداد. بی اختیار نگریستم به این آیه: اِنّما یُرید اللّه لِیُذهِبَ عنکم الْرِجْسَ اَهْلَ الْبَیْتِ و یُطّهرکم تطهیرا.

دلم هم سفر عشقی است که در چشم های تمام جهانیان خانه دارد و هم سو با من به مدینه می نگرند.

دلم، رهاترین پرنده ای است که از یک سو، به فرات می اندیشد و از سوی دیگر در آسمانِ مدینه پرواز می کند تا در بقیع به دنبال قبری بگردد که نیمه شب، بر دوشِ آسمانِ ولایت می رفت تا عرش را به تلاطم وادارد.

دلم، هم سفر کوچه های بنی هاشم است که هر وجب از خاکش فراتر از تمام دنیا است.

دلم، مسافر شبی است که گلِ یاس را در کبودِ بغض های علی پرپر دید.

پهلویی را در باورِ آن نیمه شبِ ظلمانی در خود جای داده است.

علی آن شب تا سحر، نماز آیات می خواند؛ انگار که در مدینه خورشید گرفته است.

اصلِ تار و پودش، نقش ولایت.

چادرش، حبل المتین و جلوه اش، شمس الیقین، عفّتش بی قرین، که خدا گفت بر این خلقت به خود آفرین!...

فاطمه، ماناترین واژه در صفحه روزگار، تمثیل سبز بهار، مرثیه زخم کبودش بر شانه های جهان ماندگار، برای رسول اعتبار، عنوانِ مظلومیتش گم نام در یک مزار، بغض به یاد مانده از غربتش دل هر خلق را بی قرار، ای تنها بانوی این روزگار! بر دلِ بارانی ما ببار، ای همیشه بهار!

روشنایی خورشید پهلو می زنی!

بانوی من! بغض در نگاهم شکسته، دچار غم شده ام، دچار ظلمت و تاریکی؛ ظلمتی که باورهایم را از من گرفته و دین مرا با خود به سرزمین نفس بُرده است.

بانوی من! دست سبز لطف شماست که پناه راحت و آرام جانِ من است.

مهرت را از سرما مگیر.

چرا دیگر نمی آیی سُراغ این حرم، امشب

بیا خورشید شو، بر سینه های ما بتاب اینک

بیا دستی بکش بر گونه هایم از کرم، امشب

علی در چاه تنهایی سرود درد می خواند

غریبِ آشنای من، یگانه همسرم، امشب

بیا و لحظه ای همدرد محنت های مولا باش

بیا و سوی این میخانه رو کن ساغرم، امشب

دلم پرواز دارد سوی قبرِ بی نشان تو

به سوی بی نشان دارم سلام دم به دم، امشب

در و دیوار می گرید به حالِ محسن زهرا

و می گویی درون چاه غم، نام آورم، امشب

«مُدارا کن دل خونین، بر این محنت مُدارا کن»

نه، زهرایی نباشد بر علی، ای گوهرم، امشب

تمامِ دفترم لبریز از اندوه و تنهایی است

و دارد می تراود اشک از چشم ترم امشب

یا بلکه پدیدار شود لیل و نهار

با بال دعا به آسمان خواهد رفت

آن زن که به دنیا بشود فاطمه وار

«قدر تو چنان قبر تو باشد مستور»

ص: 44

ص: 46

بهاری می گشت.

... ای فاتح کشورِ دل ها! خانه ای را که در دلم ساختی، از جنسِ شیشه و سنگ نیست، ولی سرشک فراقِ تو، سنگ ها را نیز شکسته و خانه صبرم را خراب کرده، خواب را از چشمانم ربوده و هزاران هزار غم رادر دلم آشکار نموده و ناله جان سوزی بر زبانم جاری ساخته که قلبم، از مصیبت داغِ آن، قلم می شود.

هر صبح و شام، از چشمه مهر تو وضو می سازم و به شوق تو، دست به دعا بر می دارم و برای آمدنت، دعای فرج می خوانم، شاید دعایم مستجاب شود. سرشکِ دیده می بارم و شبنمی تازه تر از بوی گل، چشمانِ مرا نوازش می دهد. اشکم، گلاب می شود، گویی که انقلاب می شود. تو ظهور می کنی و همه جا پُر از عطرِ ناب می گردد.

به دنبال بارقه ای می گردیم تا به فصلی سبز، ایمان بیاوریم. صبح را با عشقِ تو در آفتاب باور کنیم. به امیدِ این که جمعه ای از راه برسد. کُفر، ایمان بیاورد و آفتاب، درِ این باغ را بزند و سرو، چندین برابر نور، قد بکشد. تا شوق از سرِ اختیار بیاندیشد که چگونه راهِ خود را انتخاب کند. اشک، همسفر سفره دل شود و چشمه چشم، آبِ زمزم بگیرد و گلاب از سرشک دیده های مشتاقان، روان شود. عِطر از محراب جمکران برخیزد و من چشمانم را پُر از مهتاب کنم.

در آن هنگام، کویر دِلم از شرمِ خشکی، باران بخواهد و ابر، سخاوت خود را بشکند و نَمی ببارد و بر این زخم خورده موعود، دوباره لاله های وحشی برویند. تمام وسعتِ زندگی را ملال بگیرد و دلم را درد و داغ پُر کند. چشمی بشکند و لاله ها در بزم خدا، سرودِ وحی بخوانند و آیه وصال بسرایند و پرستوی دعایم به لانه برگردد. مهدی عج الله تعالی فرجه الشریف بیاید و کلید طلایی عدالت را بردارد. درِ معرفت را بگشاید. همه جا بوی عرفان و هدایت بگیرد و من بسان پرنده ای، رها در آسمانِ پاکی ها به پرواز درآیم و در هوایی پاک، معرفت را تنفس کنم.

عشق را سر می کِشم تا بی دریغ، نورِ معرفت را ببینم تا غیبت و حضور برایم یکی شود.

قحط سالی ایمان، سفره ها از نور تهی نگردند.

بیا تا نیمه شب هامان به یغما نرود و چشمه جوشان خدا و ایمان، در همه جا برقرار باشد.

بیا که دل های شکسته، تورا می خواهند و جان های خسته تو را می جویند.

ای تنها آشنای همه قلب ها! بیا و از کوی ما گذری کن و سری به این همیشه منتظر بزن و از محبّتی که بوی عشق می دهد و مرا به سجّاده دعا می خواند و نگاهِ صبح را به خانه ام می آورد سرشار کن.

مهدی جان!

خوب من! هرکه تو را بشناسد و عاشقت نشود و از تو جنون نیابد، منتظر نیست. روزگار با تو زیباست و شعرها با نام تو معنا می یابد و دل ها به یادِ تو آرام می گیرد و چشم ها به عشقِ تو بارانی می شود. آن که تو را حس نکرد و نفهمید و لحظه ها را بی یاد تو سپری کرد، عاشق نیست. عاشق کسی است که تا تو را شناخت، دیوانه همیشه تو گشت.

ای هم نفس با صبحِ رهایی! گردِ غیبتت را از آیینه زمان بشوی و ما را بیش از این در انتظار مگذار. بیا تا ما سُراغِ تو را از کویرِ تشنه اشک نگیریم. بیا تا ما هر چه زودتر به گم کرده دیرینِ خویش برسیم. بیا تا چشم هامان را در چشمه مهتاب بشوییم و دریای توفانی دلمان را به آرامش دعوت کنیم. بیا تا دل و دیده مان از فراقِ تو، جزر و مد نبیند. بیا تا چین و چروکِ امواجِ فراغ، بیش از این بر جبین ما ننشیند.

آدمیت، شهاب را جست وجو کنم و به پاکی ایمان بیاورم. در خیالِ خود به بهجتی مدام فکر کنم و دفتری از یاس و سوسن و سُنبل فراهم آورم تا هرچه غم است درون آن بریزم و با موسیقی خدا، تا طلوعِ انتظار، گوش را نوازش دهم. به مهدی عج الله تعالی فرجه الشریف سلام کنم و در این کیش بسوزم.

در آرزویم تا بیایی و از سمتِ معراج عبور کنی، سیبِ حضورت را به ما تعارف نمایی و ما از فرط شادمانی فریاد بزنیم و شیرینی در رکاب تو بودن را عاشقانه بچشیم.

در آرزویم تا تو بیایی و زمان از تو پُر شود و بوی خدا در همه جا منتشر گردد و ناب ترین معانی از واژگانِ عشق در حضورت تجلی کند و منظومه زیبایی ها از یک روز خورشیدی طلوع و عطشِ عشقِ به خدا در دلِ ما زنده گردد. ما دیوانه وصلت شویم و درد جدایی، صبر را از ما بِرُباید. از سَر درد، فریادِ اَیْنَ الْمَهدی سر دهیم. از جاده عشق بگذریم. سری به جمکرانِ دل بزنیم. دو رکعت عشق بخوانیم و چند آیه معرفت بنوشیم. آن وقت سوره وصل را بسراییم تا نور تو متجلّی شود و حجاب و پرده ها کنار رود و پرتو نورت هم نشین ما شود و ما به جشنِ آفتاب دعوت شویم.

یکی دو جرعه حیات بنوشیم و همسفر با مرغِ عشق، به خانه دل سری بزنیم و بالی به سوی تو بگشاییم تا شاید تو عقده های ما بگشایی و به هوای این کبوتر پربسته، دانه ای بپاشی.

مهدی جان! عمری است که چشم به راه توییم. مرغِ دلمان هر شب به سوی تو پر می کشد و کبوترِ عشق تو به بام ما سر می زند. شبانگاهان رو به قبله قیام می کنیم و به سوی تو سلام. به نشانه احترام و بزرگی تو هر نیمه شب، انگشت اشاره بالا می بریم و رو به سوی جمکران

ص: 53

می ایستیم و فراق تو را آه می کشیم و از جان، آتش می گیریم. در هجر تو ترانه می سُراییم و برای خویش، آشیانه ای از جنس غُربت. صبر را به صبر می نشینیم و آهنگِ وداع با خویش را می نوازیم. گویی مرگ با ما قرار و مدار گذاشته. پلک های خسته و به راه مانده مان تابِ دوری ندارد. لباسِ شتاب می پوشد و به شوقِ وصال می کوچد به دنبالِ مأمنی که پناهگاهِ عشقش باشد. مثل پرنده ای رها در آسمان، از غرّش ابرها، رعد و برق می بارد و به زمین برمی گردد. به خاک می افتد و همسایه آفتاب می شود. در سرای عشق پناه می گیرد و در آسمان آرزوهایش، ستاره ای را می بیند که به میهمانی مهتاب می رود و در سایه امن و آسایش او به آفتاب می رسد.

خدا کند که بیایی تا نگاه منتظر ما هنگام مرگ، نیمه باز نماند و غم های بزرگ که بر دوش ما به اندازه یک جهان است، از دل هامان خالی شود و میانِ گم شده هامان بگردیم و به تنها آرزومان که تو هستی، برسیم.

انتظارِ این که در طلوع آدینه ای، غروب هجران فرا رسد و تو بیایی. ولی تو نیامدی و بی فروغ نگاهت، چشمان خورشیدی من به در تاریک ماند. هر چه دویدم، به ابتدای خود نرسیدم. در این هیاهو و غوغا، در این دیارِ خاموشی و فراموشی، هر شب چشمانم به خواب رفت و روزهایم در غفلت گذشت. شعرهایم به انتهای خود رسید و من در ابتدای رسیدنِ به تو، هنوز در اول جاده، نگاهم به نخستین قطاری است که در یک روز جمعه، سر ساعت وعده داده شده، خواهد رسید.

دیدارِ بهار، تمام قد می ایستم و به احترام، کمر به سوی عشق خم می کنم و دست بر سینه می گذارم. صدای پیروزی آسمانی می آید. آن گاه جمود آسمان به پایان می رسد. میقاتِ ماه و خورشید آغاز می شود و با دیدار یار، سر فصلِ حیاتِ عشق، معنای مضاعف به خود می گیرد. قدسیان به تماشا برمی خیزند و از هر سو عطر اشتیاق می پراکند.

حضورت، چراغانی کنی من از تو پُر کنم تمامِ خاطراتِ شیرینِ لحظه های با تو بودن را و زبانِ خویش را به مدحِ تنها گلِ این بوستان بگشایم.

گردآلود در کنار مرقدی شش گوشه، تو را صدا می زنم و در صحرایی از شن و باد و غم، چشم انتظار در آن سوی حادثه، در فرصتی نجیب به دنبالِ ستاره دنباله داری می گردم که بر دوش فرشته ها نوازش می شود و بال در بال فرشتگان بر زمین فرود می آید. و من به آفتاب می اندیشم و به ساحلِ آبی میقات می رسم و اسبی را می بینم که شیهه زنان و بی قرار از غبار می آید و تندیسی از شقایق را به همراه خود می آورد. سرگردان به هر سو می نگرم و شیواترین مقدمه بهار را در فصلِ عشق می سُرایم. از گل یاس می گویم و آیینه احساس و از آدینه موعود که قرار است در صبحی نزدیک و در جمعه ای روشن، خورشید را در طلوع مغربی اش به استقبال بیاید.

بی صدا، دور از هیاهوی شهر، دست هایم به سوی خدا تا اوج دعا کوچ می کند. دلم زیر بالِ پرستوها خیمه می زند. افسوس از چشمانِ من می بارد. رندانه از مرزِ عادت، گذر می کنم. با یک غزل فریاد، بغض های مانده در گلو را می شکنم و به شوقِ دیدار، به امید رسیدن، مثل دریا می خروشم و می کوشم تا تو را بسرایم، ولی واژه ای درخور نمی یابم.

چشمانم به آسمانِ آبی نیازت، سو سو می زند و در التهابِ دیدنت، تو را با هیأتی از اشک های زلال تا سیمای خاک همراهی می کنم. از فراق بی کسی، ذره ذره آب می شوم و چون قطره اشکی سرگردان و مُذاب، یک سحر مهر از دیدگانِ شبنم می گیرم و بوسه زنان، ساحلِ دریای تلاطمِ انتظار را به نظاره می نشینم. به یاد تو عطر نرگس را می بویم و راهی به انتهای عشق تو در جاده وصل می جویم. در لحظاتی طولانی و در ثانیه های بحرانی، با دردهای نهانی، تو را به انتظار می نشینم و از پشتِ حصار نادانی، با چهره ای توفانی، مثل آدم های زندانی، تو را از پشتِ دیواری پنهانی صدا می زنم و در انزوای زمان، به دنبالِ سیبِ کالی هستم که در دغدغه زمین با تو تکمیل می شود و در شطّ نامردمی ها، زیرِ آوار سنگ و آهن، تو را فریاد می زنم. تو را که پُر از نشانِ بی نشان هستی، می جویم و عِطر تو را در بلوغِ هستی می بویم. ای تمام ناتمام در تفسیرِ عشق! ای رازِ بلندِ سوختنِ عارفانه! ای مهدی عج الله تعالی فرجه الشریف بیا!

افشان، به سر و سینه می کوبم و تو را صدا می زنم و در انعکاسِ کوه از خدا، آمدنت را می خواهم.

آه! ای انتظارت، قصیده مبهم ناگفتنی! تا کی بر روی درختانِ خاطراتم، لحظه آمدنت را با خطِ تیره، روزشماری کنم. تا کی در آیینه ذهنم، بهارِ آمدنت را مُرور کنم. تا کی در رؤیاهای سبز خویش، پرنده خیال را پرواز دهم و مرغِ عشق نیاز را آواز. بازآ، که با تو فصل های زندگی ام شکوفا شود و غزل هایم بوی آمدنت را نوید دهد تا طبعِ شاعرانه ام بشکفد و در مدح آمدنت، به پایت گل و آب و آیینه و گلاب بریزم و از این دنیای کوچک، در ذهن کودکانه ام برای خود، خانه ای بزرگ پُر از عدل و داد و دوستی بسازم تا به سرمنزل شکوفایی برسم. از انزوای زمین فاصله بگیرم و برای پیمودن جاده غیبت، به زمان بیاندیشم تا جمعه ای دیگر از راه برسد و انتظار به پایان خود نزدیک شود.

تمام هستی خویش را در چند روزه دنیا خلاصه کرده اند.

ای تفسیر آیه های خوبی! ای تمامِ عدالت! تو را با تمامِ وجود می خوانم؛ تو که تضمین فردا و فرداهای منی. ای تمام خوبی ها! مرا مدد کن که از آن سوی دیوار ماندن، به شوق زیبای رسیدن، دلم را از هر شور و شوق خالی کنم. مگر شوق دیدارت و انبارِ دلم را از متاع عشقِ تو لبریز سازم. بر حسِ خودخواهی خویش بشورم و به سمت آگاهی قدم بگذارم. کمرِ همّت ببندم تا از سمتِ چشمانِ تو به دریا برسم. دلم را از اشتیاقِ تو پُر کنم و بر لوح رؤیاهای طولانی خویش، طرحِ آرامش بریزم و ذرات عشقِ تو را در جانم چون باغی پُر از گل ببویم و خود را در چشم های تو بخوانم. در تو خلاصه شوم. از ریشه های تو برویم و از شوقِ دیدار، غوغای خوشبختی خویش را در فریادی بریزم که انعکاسش، تا آن طرف شادی برود.

دقیقه هایش را دقیق بشماری و ثانیه ها را محاسبه کنی تا به منتظران نوید دهی که صبح آدینه ظهور این جاست.

ای آفتاب جهان تاب! در فرصت خاکستری درنگ، در زمان درخشش جاهلیت و فروکش کردن ایمان، به انتظار آدینه ظهور نشسته ایم و در آیینه حضور، به شهودِ نور با چشم های بی بهارِ خویش، به دنبالِ دامنی از طراوتیم و از تو می خواهیم از خدا بخواهی که با ظهورت، دل ما را پُر از تبسّم شیرینِ حضور کند و به سردی دیده مان، فروغِ ایمان بخشد و ما را از پاکان قرار دهد.

اهدا کند.

بیا تا آفتاب، فروغِ دیدگانش را بگشاید و خورشید، تمامِ تجلّی اش را به تماشا بگذارد و ماه، روشنای خویش را جلوه گر سازد. بیا که بلبلان، نغمه سرای رجعت پاکان شوند و پرندگانِ مهاجر، بال هایشان را به سوی تو بگشایند. بیا که دلِ درماندگان از ترنّم مِهر به شوق آید.

همه به هم شیرینی شادی تعارف کنند و دشت از عشقِ تو باغِ لاله شود تا ظلمت شب، از فروغ تو رنگ بازد و رهرو حق، از سرِ اخلاص به پای تو افتد. من تا لحظه موعود، در غمِ هجرِ تو خواهم سوخت و به اشتیاقِ آمدنت، اشکِ شوق خواهم ریخت.

جهان را اصلاح کند و من در حسّی شگفت از شکفتن، به دنبالِ ادراکِ خویش، بی صبرانه، شعری عاشقانه را در چشمان طغیانِ خویش - این احساسِ سرکش - می ریزم و با طرحی گنگ، آوای لبیک اللهمَّ لبیک را سر می دهم. در نگاهم مثل رؤیایی رنگین، ندای اَنا المهدی شکوفا می شود. بُغضی سرد و سنگین مثل آه، وجودم را لبریز می کند.

غوغای دلم را بی تکلّف، روی ورق می آورم. بال در بال فرشتگان می گشایم و معنی پرواز را بی صبرانه، تجربه می کنم. عشق، وسعتِ بی کرانه ای است که الفبا نمی شناسد. کافی است که دل به تمنّای وصال دوست بسپاری و در خلوت هایت این بیکرانه را حس کنی. دیگر چشم و ابرو، بهانه ای است برای ادراکِ غمی جاودانه که از نهانِ تو در عین ناباوری و بی رنگی تراوش می کند. مثلِ غنچه ای دل تنگ، خنده زنان، با سازی ناموزون، در تلاطمی سَرد، به گل فکر می کنی؛ گل می شوی و باغ را از وجودت رنگارنگ می کنی. چون عطرِ یاس، نرگس وار به وجود ما طراوت می بخشی و بی صبرانه با تمام سادگی هایت، در انتظارِ بودن و شدن می مانی. لحظه ها را تجربه می کنی در انتظار دیدن یک گل، نه بیش تر.

دلم ابری است و هوای بارانی شدن دارد. چشمانم، بارانی نگاهی است که تاکنون، بی فروغ، خیره به درمانده و دلم از هجر تو چون دریایی موّاج و توفانی؛ تا کی طلوع و غروبِ خورشید را بی تو ببیند؟ چقدر وصف تو را بی آن که تو را ببینیم، از این و آن بشنویم. تا کی نمازهامان را بی فروغ روی تو بخوانیم. تا کی تو را انتظار بکشیم. همه را ببینیم و تو را نبینیم. محبوبِ من! بی رؤیت رویت، ما را روزگار نیست. تا کی در پرده غیبت پنهانی؟! ای چشمه سار جوشانِ هدایت و ای امام قلب های اُمّت!

بُغض ها در گلو شکفته شد، کشتی آرزوهامان به گل نشسته. کودکانمان جوان شدند. جوان هایمان پیر گشتند. موهامان به راهت سپید گشت. چشم هامان خیره به درماند، ولی نیامدی. سال ها از پی هم آمد و رفت، فصل ها گشت. چه عیدها و عاشوراها و رمضان ها و محرم ها بی تو گذشتند و تو هم چنان در پرده غیبت مانده ای.

مولای من! چگونه می شود که منتظرت را تنها و چشم به راه بگذاری. تا کی و تا چندین سالِ نوری به این آرزو دل ببندم و به خود نوید و امید دیدار را بدهم. تمام هستی ام! بدون دیدار تو زندگی برایمان سخت است. ای منجی تمام انسان ها! بیا و ما را از غم هجرت نجات ده.

است. مگر که خود جلوه کنی. ای تنها گل بی خار هستی، ای مهدی!

گفتم شبی به مهدی از تو نگاه خواهم

گفتا که من هم از تو، ترکِ گناه خواهم

و قرآن ناطق را بر بالای سرِ آنان بیافشانی و بگویی که من مهدی هستم، پسر آن که....

تا بیایی و انسان ها را از رِخوت مُرداب ها بیرون بیاوری و از تکرارهای بی حدود، نجات بخشی و آنان را به ساحلِ تکاپوی دریایی ببری که با طلسم آسمان، جادو می شود و از توفان حوادث دور گردانی. دستِ آنان را بگیری و از دغدغه زندگی مادی و تشویشِ مرگ بیرون بیاوری. و عمر کیمیا شده را حواله آخرت کنی و انسان زمین گیر را که زیر بارانِ تشنگی تبخیر شده است، از گرداب نیستی به ساحل هستی بکشانی. و ایمان را برای جهانیان به اثبات برسانی و معاد را که تکفیر تزویر گشته، به ما بشناسانی. در این جنگلِ تراکمِ تردید که چند گاهی در آن زیستن را به تجربه می ایستیم، آه بکشیم و حسرتِ پُل بستن را با اشتیاقِ رسیدن از شرابِ ماه بنوشیم.

دردِ زمانه را بکشیم و چون ماه ولایت آهِ خویشتن را درونِ چاه ریزیم تا انتظار به پایان رسد. موعود از راه برسد و ما به آرزوی دیرینِ خود که وصلِ دوست است، نایل آییم.

ای تمام آرزوهای ما! تا کی در حیرتِ زمین، چشم نیاز به آسمان بگشاییم و فرجِ تو را از خدا بخواهیم. ای آیینه تمام نمای هستی! دلِ هرزه گرد من تابِ درد و فراغ را ندارد و زبان سرخ من توان ندارد تا سر سبز را به باد ندهد. ای بزرگ! طاقتِ شکیبایی از ما ربوده شده، شهیدِ عشق توییم. ما را در خودت بسوزان.

حدیثِ هجرِ تو را از گل شنیدم و از بلبل، ولی روی تو را ندیدم. در آرزوی یک آدینه ظهور، عطش دیدم و غم هجری که از دل چشیدم.

غریب غریب ها! پُر از بوی گناهم و مغضوب درگاه. و تو را چشم در راهم و چون یوسف مانده در چاهم. خواهشی دارم که شبی را با تو سحر کنم و از تو نگاه خواهم. این که دعایم کنی و من برای فرج تو دعا کنم. ای بحر عرفان در حجاب! بنده شرمنده خدای توأم در نیستانِ دنیا، زنجیروار در تلاطم نیستی تو کشتی نجات امّتی؛ دستم را بگیر.

مهدی جان! دوست دارم که در چشم های تو سفر کنم و شبی را در چشم هایت به سحر برسانم و از زلال نگاهت به صبح برسم. شبی را از اشراقِ چشم هایت بگذرم. از ستاره عشقت، چشمک بنوشم و از کهکشانِ دیدارت، نظر. به ارتفاعِ خطر بروم و در آبی آسمانِ نگاهت به قلّه فتح برسم. نجیبانه آرزویم را بگشایم. از فالِ عشق به سیر و سلوک برسم و شبی را در ظهور چشمانت به حضورِ تماشا بنشینم.

در عبور از این همه پوچی ها، چشم به راه تو بود. همه را دید و تو را ندید.

ای روح مهتابی! ای منظومه شگفت محتوم! ای موعودِ عشق و ای پاسخ تشنه من در یک آدینه بارانی! شبی بیا و از زلال مهرِ خویش یک جرعه وصل بر این تشنه همیشه خود بچشان و از گلبانگِ محبت خویش مرا کرامتی ده تا هستی ام را در محضرِ تو ببینم و در شبِ عرفانی تقدیر از سبوی معرفتِ تو یک آسمان ارادت بگیرم. به اقتدای تو در یک قبله به دعا بایستم و از تو بخواهم بر لب این مسافرِ بهار، یک چشمه تبسّم و یک قطعه ترنّم بریزی. مرا پُر از خواهشِ دریا کنی. هم صحبت ساحل شوی و مرا با نام و نشانِ عشقم صدا بزنی و به تمنای پرسش هایم، پاسخِ آری بدهی. مرا از این غربتِ ناطق بیرون بیاوری و در وسعتِ عشق بال و پر بدهی.

ای توسّل خورشیدی من! به یک معجزه سرخ در شب سبزِ مناجات، فکر می کنم. به سر برهنه خونین در روزگار رجعت که این رستاخیزِ داغ، بال و پر را بسوزاند و دستِ قصاص، شعله ور گردد. به روزی می اندیشم که توفان غیرت، در چشم ها به پا خیزد، جان از کف بیرون رود و من به زیر پای برگشتِ خویش، از غم تو، نقدِ جان بریزم و در حسرت یاری تو نمیرم.

از داغ، شعله ورترم و از فراغ پر شکسته تر. لحظه ها را عاشقانه سرودم و تشنه دیدار سپیده گشتم تا جامی از سحر وصال او بنوشم و به آب و رنگ هوس، چشمِ دل فرو بندم تا جمالِ دل آرایش را نظاره کنم. با زخم های کهنه ناگهان که امروز سهم ما شده است و ما را از پریدن و نقش آسمان کشیدن رها کرده، بسوزم و با هجر و فراق بسازم. به باغِ اشارت او بشکفم. از کرامت او تکلّم کنم و صبحِ دولتش را به ترنّم

ص: 70

بنشینم. از دست احسان او گل و گندم بگیرم. سیبِ عشق او را استشمام کنم و به یُمن این لحظاتِ نورانی چشمانم را با اشتیاق، صمیمانه به او تقدیم کنم. خیس عرفانش شوم و از بارانِ مهر او لبریز گردم. تا ارتفاعِ تفاهم در بلوغِ حیرت، جاده های خیال را درنوردم. خنده خورشید را ببینم و لحظه دست بوسی و دیدار را با عطر جان بخش در این جاده پر پیچ و خمِ سرد بو کنم. از جنونِ وصال جامی بنوشم و چون پیک بادپا به دیدارش بشتابم. آمدنِ بهشت را بشارت دهم و با دو چشمِ آسمانی، از مقامِ او بگویم. او را ببینم و با زبانِ بی زبانی، دیدن او را آرزو کنم. پشتِ پنجره انتظار بنشینم و از نهان، نشانی بوی بهار را بگیرم و در یک نسیم ناگهان، عبورِ رؤیایی یک ردّ پا را دنبال کنم و از غزل، سُراغِ تغزّل را بگیرم و دعا کنم که یک سحر با من سر سجّاده بنشینی. هر دو حاجت هامان را بگوییم. غبارِ نهان گشته و مه آلوده این غیبت را از دل هامان بتکانیم و تبسّم ظهور را به نظاره بنشینیم و پاسدارِ طلوعِ صادقِ صبحِ ولایت باشیم. پا به پای بی نشان ها بدویم. عبور را درنوردیم. خوش نشین وارسته کوی شهادت گردیم. در قیام سرخ با یکدیگر دیدار کنیم. به قلّه نور و عدالت و هدایت بنگریم و چادرِ شب پرستان را به شعله کشیم و بر زلال چشمه فتح با صلابت بمانیم. جرعه ای عصمت بنوشیم. لباس عفت بپوشیم و پاسدار انتظار غنچه دوازدهمین گلی باشیم که باید جهان به دست او به گلستان تبدیل شود. حافظِ عترت شکوفه ای که در صبحی قریب، شکوفا خواهد شد و با عصای اعجاز، زمین را ایجاز خواهد کرد و در یک مصاف با شب پرستان که نامِ ننگشان در تاریخ نوشته خواهد شد، به جنگ خواهد پرداخت و دل را به فرا سوی آسمان خواهد برد و ما را وارث زلال معرفت خواهد کرد.

ص: 71

با جانی شعله ور، فراق را نوش کردیم و در توفانِ یلدایی غیبت کبری، چشممان را به در دوختیم و در سیر و سلوک، غرق در کشف و شهود گشتیم و بر این آه، فرودِ خود را نظاره کردیم به امیدی که برگردی.

مرده ای در بینِ زندگانیم. تمامِ ثروت ما تویی و بی تو ما را چه فقری از این بالاتر که همه را ببینیم و تو را نبینیم. بی تو دلِ آسوده نداریم و در باغِ خاطرمان، عشقِ تو را کم داریم. با خیالت عمر را سر می کنیم و در دل و جانمان یاد تو را فراهم و در آرزوی وصلِ تو با هر دردی می سازیم تا بیایی و سینه پرسوزمان را مرهمی باشی.

از بس در حسرتِ وصلِ تو در وادی جنون ماندیم، جان تشنه مان در عطش سوخت. ای آفتاب عشق! ای الفبای ناتمامِ تمامِ قصه های زندگی! این خاکِ خسته را با امیدِ ظهورِ تو، رویشی است که در رگ هستی می دود. تویی که دستانِ نیلوفر با حسِّ بودنت قد می کشد و بلوغ دوباره می یابد. با یاد توست که آفتاب به گلِ اقاقیا می خندد و شادی در رگِ هستی جاری می شود.

ای روحِ بلند کمال! تو، راز بلندِ سوختن را در هجرانت به من آموختی و هم چون شمع مرا سوختی و معنی انتظار را در دغدغه روز و ماه و سال به ساعت و ثانیه و دقیقه کشاندی. اگر چه هیچم و در خور عشق تو نیستم و اگرچه گران بار و ناچیزم، به عشق پاکم به تو سوگند که شعله ور از فراق تواَم. ای چشمان تو فانوس حقیقت ها! مزه نگاهت را به من هم بچشان و مرا در حسرتِ این آرزو رها مکن.

ای سرمایه عشقِ من، مهدی جان! ناز چشم تو حتّی به قدر مژه برهم زدنی، خریدن دارد و عشق تو به حدّ یک نگاه هم که باشد، چشیدن دارد. تو پناهگاه منی، روا نباشد که در آرزوی چشم سیاهت بسوزم و به حسرتِ نگاهی بسازم.

مهدیا! شکسته دل و خسته جانم. دل به جمالِ عشقت آراستم و از هر چه غیر عشقِ توست، پیراستم. عمری سوختم و کاستم و از تو نگاهی

ص: 73

خواستم. مگذار در رسیدن به عشقِ تو مصلوب شوم و مخواه که بی تو ای خوب، دلم توفانی گناهی شود که راهی به دریا نبینم. به هر سو که می روم، امواجی رها، مرا بر ساحل می کوبد. هرجا قدم می گذارم، سنگ می شوم. اِنگار موج ها متّحد شده اند که مرا به دریا بسپارند. بی تو حتّی عشق هم بر ما باران بلا می خواهد و با توست که دل، آیینه مصفّا و پاک می شود. تا نتابی، دل های خسته بیدار نگردد و سخنِ مهر تو در جانمان نفوذ نکند. از لطف توست که باران، مهر خود را به درختان هدیه می دهد و در تکاپوی طلوع توست که بهاران دُرافشانی می کند و سحر با طَرَب، نویدِ ظفر می دهد. یاس با ما هم نفس می شود و من سبکبال تر از چلچله، داستانِ پرنده شدنِ خود را می نویسم. از فروغ چهره توست که به هر سو بال می گشایم و از آفتابِ تو نور می گیرم تا همرزم خورشید شوم و همسفر دنیایی که بتوان ستاره اقبالِ عدالت را دید و از اشتیاق به وجد آمد و در آرزوی رؤیاهای وصلِ خویش در ژرفای این حصار، خورشید را صید کرد. مانند گل آفتابگردان، هر صبح به آفتاب سلام کرد و بر دوش امید سوار شد و در کوچه های شهر در آدینه ای نزدیک به انتظارِ مهری نشست که به صبح خواهد رسید.

مِهر رویشِ تو، پر کشد. بهشت به خانه دلم اوج گیرد و عاشق در هر ولایت از هر بلا رها گردد و به ولایتش مبتلا.

ای اختر امید! ای خورشید عالم تاب! ای سراپا خوبی و ای سینه ات تماشاگه خلوتِ راز! سرّ دلمان را بشنو. چشم بگشا و با عصای اعجازت، چون موسی، دست های دعای ما را به آسمان ببر. ما را بیش از این در انتظار دیدار رویت مگذار. عمرمان کوتاه است و فرصت کم. آغازمان، شروعِ نادانی و پایانمان در کلکِ تقدیر، رقم می خورد. مخواه تا تو را داریم، بی تو باشیم. مخواه که مُرغ ایمانمان پرواز نگیرد و کمرمان در این راه، بی نگاه تو خم شود. ای همدم و همراه ما! اعجاز کن و هم قدم ما در این جاده پر فراز و نشیب باش.

محور تو در گردش است. ما که عمری است دل سوخته توییم، منتظریم تا در آیی و دیده به ره گشایی. دیری است در هجرِ تو دل به آب و آتش زده ایم. ساخته ایم و سوخته ایم و چهره در پرتو مهر تو برافروخته. بیا و حسرتِ انتظارت را بیش از این بر دل های داغدارمان مگذار.

می آفریند و عالمی را در ملال فراق می سوزاند. ای که بالِ رحمتت بر سر ما سایه افکنده! چرا آشیانت از ما پنهان است؟ قسم به جان عزیزت که ما همه ره پویان راهِ توییم. تا کی در فراق تو با غم هجران بسازیم.

ای لطیف تر از بوی گل! بی تو نسیمِ سحرگاه بر ما نمی وزد. راه امید بسته شده و روزهامان چون شب، تاریک گشته. دیگر بر فراز کلبه هامان ماه نمی تابد. بیش از این مخواه که بر خرمنِ کاهِ عشقمان آتش ببارد. ای راهنمای هدایت! بی تو کی عقل به سیر الی اللّه می رسد. جلوه ای، تا که دلِ تیره ما منوّر گردد. قدمی، تا که بزمِ روحمان با وجود تو معطّر شود. بیا تا به تن رنجورمان تاب و توان برگردد.

ای دریای عنایت شیعه! هجرانِ تو ما را در به در کرده و صبر از کف ما ربوده است. به امید نگاهت، مسِ قلبمان را کیمیا می زنیم تا دیوانه تر گردیم. سرشک از دیده مان ببارد تا شاید ناله و فغان اثر بخشد، بلکه نخلِ امیدِ وصالت به ثمر بنشیند. از عشق تو شیدا شویم و چون مور به پای سلیمان افتیم تا شاید خورشیدِ جمالت را نظاره کنیم، تا شاید چشم های ما به دیدار تو روشن گردد.

یوسفِ کنعانی ما! تا کی در پرده غیبت نهانی و از دیده مان پنهان؟ گلِ عمرمان پژمرده و دیده هامان خون فشان گردید. بهارمان خزان شد، بال و پرمان در قفس شکست، ولی تو نیامدی.

ای کبریایی! همه منتظر به راهند، به امید دادخواهی تو و این که از در درآیی و به جهان پُر از آشوب و فتنه، از سرِ صفا، صلایی بزنی و بگویی که فلاح این جاست.

بیا که در شفق میگونِ لب لعل تو ای دلبند! افق صبح را ببینیم و از دشتِ گلگونِ شقایق های بای ذنب قتلت، رجعت سرخ ستاره ای را بنگریم که عدالت را در تمام زمین بگستراند. ای چشم و چراغ ما! فانوس نگاهت، آسمانی است وسیع، پرتویی است چون خورشید روشنگر و از ماه روشن تر. مرا چه شده است که گنج وصال از آنِ دیگری باشد و رنج فراق آنِ من. بال و پرم شکسته و از اوج مانده ام. برای پرواز، تنها تو هستی که مرا به عروج می رسانی. به من بگو از کجا باید سراغِ تو را بگیرم؟ به کدام کوی و برزن سر بزنم تا تو را ببینم؟ نسیمِ صبحِ باغ که با ما سرِ سازش ندارد. گل مریم و قاصدک هم که به قهر از ما می گریزند؛ چون تکرار پرسشم آنان را خسته کرده است. به هر گل که می رسم، سُراغ از تو می گیرم. مجنون تواَم، با من بگو که راه دیدار تو را از چه کسی جست و جو کنم؟ در مکه ای نمی دانم در سهله و عرفات و منایی، در صفا یا مروه ای، در جمکرانی، نمی دانم. ای از بهاران سبزتر و سرسبزتر! به خزانِ خویش می نگرم و این که بی تو، با یاد تو ای آرامِ جان! به کدامین کوی و برزن سر بزنم.

مهدی جان! در پی تو دیری است بر فرازِ قاف غربت از بی کران دور، هم چون عنقا از نام و نشان فارغ گشته ام و با دل و جان، مانند جوانی در پیری، از لطف سخن بهر تسخیرِ دل ها برخاسته ام و در ثنای تو ای سهی سرو روان! باطبعِ تازه خویش ای مهربان! به دنبال طلوعی فرخنده می گردم تا بتوانم کام خشکیده خویش را بیازمایم و به این امید که دلم از دیدار روی تو شکوفا خواهد شد، سینه ام را به صفای دیدارت مصفّا می کنم. منتظر می مانم تا بیایی و در گلشن جان، چون غنچه ای بشکفی و من از ژرفای جان، از عشقِ تو گلواژه امید بسازم، تا شادی به کانون دلِ

ص: 78

احتراق برگردد و آب روی وصلِ تو اطفا شود، تا صفای صبح بهاران را به باغ وراغ برگرداند. تا گل و سبزه و ریحان به رنگ باغ و بهشت، در تمام جهان برپا شود و من رها ز قید تعلّق، رنجدیدگان را تسلی دهم و از این خاک که به رنگ لاله و خون است، فزون تر از چراغ داغ بدمم و آکنده از عطر عاطفه در نکهتِ نسیم سحر گردم. به عشقِ ساقی بزم الست، جام را لبالب کنم و چون لب لعل، به دور لاله چنان گل بشکفم و از بانگ زغن و نفیر زاغ شکوه کنم. شرح داغ فراغ را ابلاغ کنم و به خون دیده، پیامبرِ بلاغ تو باشم.

موعود آسمانی! بیا که شهرِ شهود در این شهیدستان، حجله گاهِ گل و شمع و چلچراغ گشته و کسی نشانی و نامِ شهیدانِ حق را نمی داند. بیا و سُراغِ شهر شهادت را از شهود بگیر. بیا، به یاد یار و دیار این چمن، مرا دریاب که بی تو تا ابد داغدار گل خواهم ماند. در چشمه سارِ صبحِ نور، به عشق تو، رخ را در خون خضاب کردم و به عشق تو با لاله وضو گرفتم تا در گم نامی ها، از بی نشان، نشانِ صبوری را بگیرم، تا از صدقِ دل، صلای فتح و پیروزی سردهم، نور از افق سرزند و تو بیایی و ظلمت سراپا محو شود و باغ ها از وجود تو مصفّا گردد. ای صفابخشِ جهان! هنگامه ظهور است و وقتِ حضور. بیا که تا نفخ صور دمیده شود، در هوایت بال و پر زنیم، ای موعود، بیا!

نمی بینی جهان بی توست خاموش

زمین و آسمان بی توست خاموش

کران تا بی کران در انتظار است

چراغِ جمکران بی توست خاموش

... ای گلِ بهارِ خاطرات! رنگین کمان بهشتِ آرزوها! دلم از جدایی تو خون شد، بیا. ای جان جهان فدای یک قدمت! ای نوردیده! بیا و در

ص: 79

خلوتِ پارسایی، لحظه ای ره گشایم باش و مرا از بند بلا رهایی ده. بیا و مرا از این فتنه فسون ساز و نغمه پرداز نجات ده، ای شکوفاتر از خورشید و ای مهربان تر از ماه! ای سپیده امید و ای صفای سحرگاهی! ای فروغِ تابنده و ای بخت از تو فرخنده! ای آرزوی آینده! بیا و در سایه روشنِ روزگار، ماه محفل افروز اشک و آه سرد و جانکاه نگاهم باش. ای عشق جاودانی و ای جلوه جهانی! ای آرزوی جان ها! به راهم روشنایی ده. ای از دل و از دیده ام، آگاه! به سینه ام فروغ بخش تا چون چراغِ لاله برافروزم و در آتشِ هجر تو بسوزم، تا جان را نفروشم و گوهر عشق و امید از دامان تو بیندوزم. بسوزم و از مکتبِ تو درسِ زندگی و آزادگی بیاموزم. ای که از بی تابی فراقت، دانه اسپند در مجمری را مانم، بیا و به روانم معنویت بخش و جانم را از اقلیم امید و عشق و طراوت و آزادی سرشار گردان. دعا کن که با یاد تو، خلوت خانه ای بیابم تا خاطرِ خرسندم را در جلوه گاه جمکران بیابم و به هجران، تار و پود جانم را در حسرتِ وصل، چون رشته از هم گسسته پیوند زنم.

... ای شکوهِ سبز قیام، پلکی بزن و تمام وجودم را غرق نور کن. در این لحظه خاکستری اضطراب، بر شبِ تنهایی ام، رنگ صبر بپاش و بر دفتر شب های یلدایی انتظار، خط قرمز بکش. ای ستاره دوازدهم که در پشت ابر غیبت مانده ای! این ته مانده عمرمان را به حسرت روزهای انتظار مکشان و ما را در آرزوی امروز و فردا مگذار. مهدی جان! در حسرت جرعه ای از خُم وصالت ما را در مخمل رویاها میفکن، ای که واژه ها از فهم تو لالند و گنگ! تو وسعت جغرافیای قلبِ منی.

ماند، چشم در پگاهِ تو، سکوتِ فریاد را می شکند و عاشقانه ترین اشک ها از آسمان می چکد.

آسمان، دیدگانِ خویش را به راه لحظه سبز آمدنت، نور باران می کند و زمین، عِطر سجده گاهِ خود را به نشانه ایمان و به علامتِ کعبه (قبله گاهِ عقیده) بر روحِ خفته مان می پاشد و عرش در انتظارِ ماهِ تو به نظاره می نشیند و فرش، در اضطراب لحظه ظهور به آسمان می نگرد تا بیایی و جهان را پُر از عدل و داد کنی و زمین سفره را به وسعت عدالتِ خویش امتداد بخشی. اگرچه بی تو هوای دل همیشه ابری است و آسمان چشم ها همیشه بارانی، ولی به یُمن وجود توست که زمین سفره می گستراند و زمان، برکت عاطفه اش را در مزرعه خشک و آفت زده ما می ریزد و درختانِ زرد، در روحِ زمین انجماد می گیرند و فراموشی سبزینگی جهان، در انتظارِ بلوغ بهاری تو است تا تو از راه برسی، به دیوار کعبه تکیه دهی و آیه های مقلب القلوب را بخوانی و آن گاه بگویی: «من مهدی پسر فاطمه هستم همان که تا فصلِ رجعت فرا رسد، شیعیان، شمشیرِ ابنِ ملجم را به دست گیرند و شمر را که ریشه تشیّع را به باد تمسخر گرفت به قصاص برسانند».

نمانده دیر زمانی که تو از راه برسی، عدالت زنده شود و زمین از دستِ تو، حکم جهاد را هدیه بگیرد. آن وقت است که حال و هوای زندگی، تازه می شود. شیعه جشن و سرور برپا می کند و از نفس های پرهیزکاران، اکسیژن فرشتگان و عطرِ محمّدی بر تمام شهر وزیدن می گیرد و شمعِ مرده سو سو می زند. عشق به تکاپو می افتد و من از فرطِ شادی دست بر زانو گرفته، رکوع و سجده می کنم و از نَفَسِ او در خویش شعله می گیرم و به امیدِ حضورِ بهاران، با یک سبد شکوفه، دست

ص: 82

به دامان اردیبهشت و بهمن و مرداد و مهر می شوم، تا آبان ییاید و بگذرد و در یک روز مبهم، آن روزِ محتوم که اراده خدا در آن روز است، خورشید بتابد و من در آن روز به چشم های تو ایمان بیاورم.

تا کی بنشینم و روزها را بشمارم و شب ها را محاسبه کنم. تقویم ها را ورق بزنم و گیج و مبهوت، در انتظار آمدنت بمانم. به امید روزی که سرشار از زلالِ حضور تو شوم و در انتظارِ سینه های سوخته، منتظرِ روزی که بیایی و از طراوت باران مرا لبریز کنی. بیایی و زمین به انتهای نقطه پایانِ خویش برسد، تا جایی که شاعران در شعرهای خود بسرایند که:

برای آمدنت انتظار کافی نیست

برای سبز شدن یک بهار کافی نیست

برگرد، ای موعود جهانی! ای آفتابِ جهان نمای عدالت پیشه! راه جاده جمعه را بسته اند انگار دنیا را برای نتابیدنت دیوار کرده اند.

چه روزها به هر انسان غافلی سلام ها دادیم ولی راه سلام بر تو ای شکوه عالم، مانند کلافی به دور خود تنیده شد. گناهان تکرار شد و فاصله میان ما و تو زیاد.

چه غروب های جمعه، بی تو ای آفتاب عالمتاب گذشت و ما چشم به راه تو روزها را تکرار کردیم ولی تو را ندیدیم. چه لحظه ها که بی تو سرآسیمه دویدند و دقایق به آخر رسیدند. چه چشم هایی که بی قرار آمدن تو گریستند و چه عشق ها که بی تو زیستند.

شب است و فراموشی. هر شب سه شنبه و جمعه پنجره ها را به سمتِ خیال می گشایم و در زلالِ عمیق رؤیاها، در خلوتی دل نشین همراه با نوری از جنس انتظار، با یک دسته گلِ نرگسی در آسمانِ سرد تنهایی، با کبوتر یادت به حدیث می نشینم. شاید نفس هایم صاف و روشن شود. در گذشتِ جمعه های غریب و بغض آلود و در غروب نمناکش، در لحظه های سرد فراموشی، با گریه هایی از جنسِ نیاز هر سحر دلم را روانه جمکرانِ دلت می کنم. به آسمان دلت پَر می کشم و با بال و پری شکسته، با چشم هایی رو به خدا، دست به دعا بلند می کنم و در روشنای جاده به سمتِ تو سلام می دهم. با تو به درد دل می نشینم و در عبور بی دریغ دقیقه ها، ثانیه شماری می کنم تا شاید منِ جا مانده از عشق را به شوقِ دیدارت نایل کنی. بیایی و در لحظه ای سبز، دل هامان را بهاری کنی. خیره بر بی انتهای جاده روزهایم را چشم انتظارم و با نگاهی اشکبار به نظاره می نشینم و در کنارِ خویشتن خویش، برای رؤیت رویت لحظه شماری می کنم، ای موعود! تا بیایی و این رنج های مانده در آغوش شهرمان را، تا این فواره های خاموش و یخ بندان را که در غلظت شب خودنمایی می کنند، پایان باشی. بیایی و کلید آسمان را به دست بگیری، به دیوار کعبه تکیه دهی و ندای «اَنَا الْمَهدی، اَنَا الْحَقْ» سر بدهی.

می دهد، این قلعه دود اندود انتظار را بگشاید.

در عصر یخ بندان دل ها، در دنیای آهن و آدم و ماشین؛ در انتظار آمدنت، به احترام زانو زده ام. تو را دلارام! می خوانم با دهانی چون آتشفشان و در روشنای چشمه اضداد. در تنهایی، با دلی پُر از فریاد، در زمان دشنه و لبخند، در خلسه بی کسی، تو را صدا می زنم.

بیا و این سکوتِ سخت را بشکن. بیا و بر دلِ شکسته ما مرهمی باش. ای مهدی! هر شب بی تو بر چینه های شب کمند انداختم، بالین فراهم ساختم و خون نامه ام را بر صخره های باران زده دل نوشتم، به امید این که شاید فردا برگردی و با نخستین فریاد رعدآسا بنویسی: «باران» و باز هم از پونه و پروانه و سیب و پرواز بگویی. در یک آدینه بارانی بیایی، قلبِ زمین بشکافد. دستی بر حجمِ مشوّش و توفان زده زمین بکشی و روحِ مرا که شبی کبوترِ هوایی تو بود، در بسیطِ چشم هایم به هم بریزی. بساطِ نور بگسترانی و در باورِ تنهایی من، با لهجه آفتابی بنویسی: اَلَیْسَ الصبحُ بِقریبٍ.

تو آرام گیرد. بیا تا فرشتگان به سبب حضور تو برای ما رحمت آورند. بیا تا دل هامان بهاری شود و نگاهمان به وسعت آبی آیینه های جهان، آسمانی باشند. بیا و بر دل هامان طراوت و نور امید بپاش.

اسطوره ای من، در قصیده یلدایی فطرتم موج می زند. با نام توست که تمام غزل هایم مانا می شود و از لطف توست که گل به جای خار در ذهنِ شعرم می روید و ماندگار می ماند. فراق تو زخمی است که بر روی شانه های تاول زده ام می نشیند. زخمی که همیشه، امواج دلم را به تلاطم وا می دارد. در ناگهان لحظه آدینه، با یک اتّفاق ساده و در روز موعود، می آیی و شانه های زخمی مرا مرهم می شوی. آن وقت احساسِ شاعرانه ام گل می کند.

من در شعرهایم، تو را به آینه تشبیه می کنم؛ ولی تو آنی که در کلام نمی گنجی. این ذهن و خیال کوچک من است که آینه را بزرگ می بیند. تو را به نام دریا می سرایم، ولی در کلامم به جای رود، خورشید در کرانه اش موج می زند و من در شوق رسیدن به تو، دست و پایم را گم می کنم و تا فرداهای نزدیک، صدایم را می یابم که مانند انعکاس در کوه، به خود می پیچد. آن وقت، تو را به مادرت قسم می دهم تا دعایم را اجابت کنی. یک شب بیایی و مهمان چشم های بی قرارِ به در ماندهِ من شوی. در انتظار تو و پرستوی نگاهت، بی قرار می مانم. سرودی غمگین می خوانم و در امتداد شب و زخم، گریه هایی را به رنگِ شقایق می چکانم و از دیدگانم خون می فشانم تا عطرِ نگاهم از پرواز تو خالی نماند. با تنهاترین آسمانم در فصلِ دلگیر غربت با بازوانی یخ بسته در آغوش زرد چمن می مانم و از هُرم نگاهم، زبانِ آهم زبانه می کشد. بر خاکِ سرد زمانه، آلاله ای می نشانم و در انتظار پرستوی ظهور، تا مرز دیدار دریایی ات به آسمانِ خیال کوچ می کنم و منتظر می مانم تا صبح دولتت بدمد.

در فرود انتظار، در فصلِ زخم و فراق، لحظه هایی را به شعر و

ص: 89

سرود، شعله ور می شوم و مثل رود، شبی را که آفتاب در نگاه من می وزد، سرآسیمه به دنبالِ آسمانی می دوم که آخرین شمارش آن به دوازده ختم شود. با آن که آسمان ما از ستاره تهی است، تا همیشه به انتظار این فرود می مانم تا هم چنان در غریبِ لحظه ها به فراز وصل برسم. همراه با تمام ایل، ترانه خوان غربتِ لحظه های کرامتی هستم که ناگهان پرنده به رنگ کوچ در نگاهِ من دریچه ای بگشاید و دلم پُر از شکوه سبز دیدار شود. شعری بیاید و در ذهن زخمی من مانند یک پرنده در میانِ پاره های دفترم بنشیند و از واپسین اندوهِ فراق بسراید. مانند بغضی ناپیدا بشکفد، مرا بگذارد و بگذرد و از اشک های پرپرم و پاره های پیکرم، بال و پری بسازد. مثل پرستو پرواز کند و از خاکسترم ققنوسی بماند که روحم را پرواز دهد و یاد من بماند در کویر برزخی بهار که نگاهِ آتشین فراق مرا به شعله می کشد و به مهمانی تک درختِ موعود فرا می خواند.

بلندِ آسمانی ام! تمامی ستارگان بر جبین تو شکفته اند تا زودتر بیایی و مخواهی تا همیشه هم نشین آتش گرفته فراقِ تو باشم. بیایی تا روی شانه هایت دلی به گریه باز کنم. به کلبه دلم قدم بگذاری و نگاهم را پُر از پرنده کنی. آن گاه نگاه آسمانی پرنده آفرین تو، نهالِ دلم را به دیار سبز باور، به خوشه چینی دستت ببرد. عاشقانه بخوانم. تو سکوت کنی. من در تو خیره شوم و وزش صدای دل نشین تو را به هر کرانه بشنوم.

تمام هستی و آرزوی من! بیا و از نقاب های بزرگ چهره بگشا و دلِ خود را به آب و آیینه بزن که هزاران هزار چشمه در فراق تو گریان است. بیا و دست هایت را به آسمانِ دلمان بسپار تا رجعت صورت گیرد و باهم انتقام کوچه های بنی هاشم و محراب کوفه را بستانیم. تا حجله بندیم و حنابندان کنیم تمام کوچه ها را از فوج کبوتران سرخ بالی که

ص: 90

قصاص آنان با ظهور تو آغاز می شود. بیا تا با بلوغِ حضورت، حق، تولدی جاوید یابد. تا زندگی علی وار را با حضور تو و در هوای ظهورت استشمام کنیم. بیا و بر بام استغاثه ام کبوتر اجابتی بنشان و از خاطره هایم سرشار کن عطر حضورت را و بنشان به روی شاخه های دعایم، کبوتری را که به پرواز فکر می کند، تا به معراج اجابت برسد حرف های نهفته و ناگفته دلم. بیا و بهار گریه هایم را سبز کن و طراوت ببخش، سخنان باران خورده قلب های مضطربی را که هیچ پرنده ای برایش نمانده و نه چشمی که به پای کبوتر سر نهد و چشم به راهش باشد و چشم به آسمانش بدوزد.

بام زندگی پرواز کنیم و با رؤیاهای شیرین بهشتی، هفت آسمان چلچراغِ آرزو را به رواق شوق و شادی بسپاریم. چراغی برافروزیم و با فروغش، مثل روزهای به عرش و معراج رفتن، به ایوانِ بلند کهکشان ها سری بزنیم.

ای ماه مانا در کهکشان نور! کی ایّام فراق به پایان خواهد آمد؟ حسرتِ دیدار تو صبر از ما گرفته. حتّی صبر هم دیگر از صبر انتظار، دل خسته است. پس کی می آیی؟

سردی که غمناک از هجر تو، بی فروغ مانده و بی آفتابِ نگاهت و بی تابش گاه گاهت، در چنگ کولاک اسیر گشته و بی فانوس تو در ازدحام فراموشی غرق شده، رهایی بخش. بیا و در این غروب دلگیر، در این آفتاب دل گرفته غم آهنگ، در بازی زردِ رنگ نیرنگ، پنجره ای به روی ما بگشای. دری که به سوی ظهورت باز شود و تو بیایی و جهان را یکپارچه عدل فرا گیرد.

تصویری از تو نقش بندد. ای شبیه پیامبر! بیا و از انتهای دنیا، با چشمانِ ملکوتی خویش، نیم نگاهی به ما بینداز. بیا و به بشریت طراوتی تازه بخش.

عطر یادت هر جمعه در هوای گرفته دل هامان ترنّم ظهور ایجاد می کند. ای که با نوری از جنس انتظار، در خلوتی رؤیایی در گوشه قلبمان آشیان کرده ای.

بیا، دلِ شکسته و پر بسته ما را با نگاهت باز کن. بیا و به دیوار فراموشی آخرتمان، پنجره ای بگشا. بیا و به این چشم های خیس و دست های تردید ما، جاده ای به سمت روشنایی باز کن. بیا و در غروب وابستگی هامان، غبار تعلّق ها را از آیینه ذهنمان بزدای. بیا که جان هامان از ایام فراق به ستوه آمده است. بیا و طعم وصل را معنا کن. ای منتظر! ای مهدی!

ای رازدار دل ها! ای ناز پرورده غم! ای عشقِ شادی آفرین! سیلِ سرشک از سر گذشت، ای جلوه جاودانی! ای ماه جهان آرای ما! ای مهر جان پرور! ای مونس شب های تار! جهان بی تو فانوسی هم ندارد، بیا.

ص: 96

ص: 98

صدای سجده های اِلهی و ربّی مَنْ لی غیرُک آنان را بشنوی، تا مناجاتشان را ببینی، تا بوسه گاه و قدمگاه تُربت پاکشان باشی، تا تجدید کنی دیدارت را با مُخلصین و صدیقین.

تو را دوست دارم دو کوهه! ای بوسه گاه آبی گام های عشق! ای میعادگاه عاشقان بی دل! ای تجلی گاه یاران مهدی عج الله تعالی فرجه الشریف ! ای قرارگاه بی قراران! ای منشور هستی! ای دوکوهه! تو را دوست دارم. تو را که جای جایت راوی روایت فتح است. تو را که لحظه هایت، بی تابی مشتاقان وصل را به یاد دارد. تو را که نمایشگاه گُردان های علی اصغر و مالک اشتر و حمزه و کمیلی.

تو را دوست دارم، ای سکوتِ فریاد! ای دوکوهه! ای پاسخ همه پرسش های مبهم شهادت! ای کلید قفل مناجات شهدا!

ای حسینیه حاج همّت که قلب دو کوهه ای! هنوز هم صدای راز و نیازهای شهیدانت نبض لحظه ها را به تپش وا می دارد.

ای حوض کوثر دوکوهه! ای شاهد وضوی شب زنده داران وای فُرات یاد یاران!

ای دوکوهه! تو را دوست دارم، تو را که مفهوم عمیق عشقی، تو را که معنی شهیدی، تو را که واژه واژه کتاب زمینت، شهید پرور است، تو را که شهید نگاه پاکان و شاهدانی.

از تو گفتم ای دو کوهه، ای قطعه ای از خاک بهشت!

... تو را دوست دارم ای دوکوهه، که نه تنها اندیمشک بلکه خدای اندیشمک هم به تو می بالد. تو را دوست دارم و حسینیه ات را که بر بالای سردرش، حماسه شهید حاج همّت ها و اخلاص شهید گلستانی ها و شوق رسیدن پرندگان مهاجر سروده شده. تو را دوست دارم چون خدا هم تو را دوست دارد.

تو را زیارت می کنم، چون پاکی، مقدسی. چون پاره ای از پیکر منی. چون قطعه ای از خاک کربلایی. چون با دیدنتت عاشق کربلا شده ام، عاشق شهادت.

ص: 101

که فاصله میان بودن و ماندن و رفتن و شدن، در تجلی یار خلاصه می شود. باید دید دل باختگی شهید را و شتابش را در پرواز، تا حس کرد که عشق چیست و عاشق راستین کیست؟

باید بی تاب بودن عاشق را برای پرنده شدن ملاحظه کرد. باید دید بال بال زدنِ معشوق را در باران خنجر و خون.

حسین رفت، آزادگی ماند و تو نیز رفتی تا بماند. تا عفت شهید نشود و بر عزت، در تکاپوی دوران، غبار فراموشی ننشیند. رفتی و اکنون، با گذشت نقطه چین روزها، چه غصّه ها که در درون سینه ام نهفته است و غبار جهل، چه زود بر پیکر احساس نشسته است.

خالص نشدم با خود، من غرق عطش بودم

آن دل که مرا می بُرد، رقصان به سما آن شب

هنگامه ماندن بود یا شوق رسیدن بود

آن جذبه که می راندم، تا پیش خدا آن شب

من بی سرو و بی پیکر، چون کشتی بی لنگر

تا اوج سماء ماندم، با بال دعا آن شب

... این برگ سبز، تحفه ای است از منظر دیدگانی گنه کار که با شبنمی از خون و با سرشک حسرت، در دیدار از کربلای ایران می خواهد دنیایی از معرفت به عشق را در دفتر گنجینه خاطرات شهدا بنگارد. و چه سخت است گفتن از چیزی که قلم در وصف آن عاجز است و زبان در نعت آن الکن.

چه سخت است از تو گفتن که قطعه قطعه خاک تو بوی بهشت را دارد و چه سخت تر از آن از تو سرودن، آن جا که حماسه شهادتت و گم نام بودنت، خود، صفحه تاریخ را رقم زده و مظلومیّت تو را به خاک کربلا ترسیم کرده است.

کجایی دو کوهه؟

ای قلب سینه های تپیده و ای آغوش گشوده پروردگار!

ای جایگاه عروج و ای مسلخ دیدار عشق!

کجایی؟

کجایی ای حسینیه حاج همّت! دیگر از در و دیوارت صدای یا فاطمه شب های عملیات به گوش نمی رسد. دیگر فوج کبوترانِ خیبر در تو پرواز ندارند.

دیگر اشک های نیمه شب و مناجات شُهدا را نمی بینی. دیگر شهید همّت ها و شاه چراغی ها و کریمی ها در تو آشیانه ندارند.

آی حوض کوثر دوکوهه! ای مونس شب زنده داران و ای شاهد اشکِ شهیدان! به من بگو که شهدا در نماز آخرینشان چه گفتند؟

سلام ما به تو.

تو ای یادگار قطعه استخوان های شهدای گمنام و ای معبر وصل!

ای سجده گاه شهیدان! ای میخانه عشق! ای مغموم نشسته در انتظار

ص: 110

قیامت! ای نشان هم دردی و ای بهشت جوان مردی! ای دو کوهه!

دوکوهه؛ هلا ای دیار عجیب!

تو مثل شهیدان، غریبی، غریب.

دو کوهه!

ای مفهوم عشق!

ای معنی استخوان و پلاک!

چه تنها نشسته ای!

چه بی یار و یاور مانده ای!

آری، دو کوهه، جایگاه کبوتران سبکبال عاشقی است که پرواز را آغاز یک راز می دانستند.

آن جا یادگار نیایش های شبانه شهیدان است که آن را بال پرواز ساختند و پر کشیدند تا بَرِ دوست.

آری، رفتند و رفتند و رفتند

و ما ماندیم و ماندیم و ماندیم

مُرغان مهاجر از سفر می آیند

از دشت حماسه و خطر می آیند

مفهوم عروج و معنی پروازند

هرچند شکسته بال و پر می آیند

... به دو کوهه رسیدیم. در ضلع غربی دوکوه، حسینیه ای قرار داشت به نام حسینیه حاج همت که در شب عملیّات و شب های دیگر قرارگاه مناجات و نیایش ها و محل راز و نیازها و نماز شب های شهدا بود. روبه روی حسینیه حاج همّت، حوضی ساخته بودند به نام حوض کوثر که رزمندگان در آن وضو می ساختند تا در میعادگاه عشق بتوانند هر چه زودتر به معراج برسند و با خدای خود دیدار کنند.

آری، شب عملیات، شب غوغای دیدار بود و شب وصل. در کنار

ص: 111

حوض دوکوهه، جنب درِ حسینیه، استخوان های یکی از شُهدای گم نام را که به وسیله گروه تفحّص لشکر 27 حضرت رسول صلی الله علیه و آله در منطقه عملیاتی فکّه کشف شده بود، به خاک سپرده بودند که به راستی دیدگان نابینای زایران کربلای ایران را روشنی می بخشید و آنان را به فکر فرو می برد.

در ضلع شمالی، حسینیه شهید حاج محمد ابراهیم همّت بود که بر سردر آن با پلاکاردهای بزرگ نوشته بودند: زیارتگاه عطر گل یاس

شروع نمایشگاه با نمایی از بسم اللّه الرحمن الرحیم و.... یا مُقلب القُلُوبِ وَ الابْصار و مزیّن به نام و پرچم «یا اَبَاالْفضل الْعَباسَ، نَصْر مِنَ اللّه و فَتْحٌ قریب و در سمت راست، تمثال حضرت امام خمینی رحمه الله و در سمت چپ، تصویر مقام معظم رهبری دیده می شد.

برای ادای احترام به شُهدا، با پای راست و با وضو وارد نمایشگاه شدیم.

روبه رویمان تصویری از رزمندگان که با پرچم یا مهدی ادرکنی در حال پیش روی بودند به چشم می خورد. در و دیوار پر بود از وصیت نامه ها و پیام ها و تصویرهای شهدای گم نام. سلام خدا بر آن جان های پاک.

در پی هر بی نشانی نام هاست

زینت تاریخ ما گم نام هاست

ناگهان تصویر پدر چهار شهید مرا در خود شکست. پدری که پس از شهادت چهار تن از فرزندانش، لباس رزم پوشیده و جزو شهدای گم نام گروه تفحص لشکر مکانیزه 27 محمّد رسول اللّه، در شلمچه به معراج رفته بود و هنوز حتّی قطعه ای از بدنش را به دلیل باتلاقی بودن محلّ نتوانسته بودند به خانواده اش تحویل دهند. این تصویر با ما حرف ها

ص: 112

داشت آن قدر جان سوز و باور نکردنی بود که قلب هر انسان را به درد می آورد. در آن تصویر، یک پیرمرد رزمنده را نشان می داد که دختر چهار ساله اش گفته بود: پدر، دلم هوای تو کرده، بگو چه چاره کنم.

ای نگاه آسمان همراه تو

ای امام عصر، خاطرخواه تو

سپس تصاویری از نقشه های عملیاتی عملیات های گوناگون، نظر دیدار کنندگان این نمایشگاه را به خود جلب کرد.

ای لشکر حق! دست خدا یار شماست

خورشید، جرقه ای ز ایثار شماست

از اندیمشک و رودخانه کرخه و چنانه گذشتیم و به قصد زیارت فکّه، از مسیرهای پاک سازی شده به راه خود ادامه دادیم. در میان راه، کنار جاده، نرسیده به فکّه، نگاهمان به تابلویی جلب شد. بر روی آن نوشته شده بود: «به یادبود شهید راه عزّت و امنیّت؛ سروان پاسدار شهید علی ساکی.» ایشان در سال گذشته، در تاریخ 4/10/78 مطابق با 16 رمضان با زبان روزه به دست منافقان کوردل، در همین محلّ به افتخار شهادت نایل آمده است. به احترامش ایستادیم و از روی ادب، کفش ها را از پای بیرون آورده و بر قتلگاهش، گل های فاتحة الکتاب و توحید را نثار کردیم. پس از گذشتن از تپه های مجاور و مشاهده آثار و بقایای جنگ تحمیلی، به فکّه رسیدیم؛ آن جا که قطعه قطعه زمینش، بهشت شهدا بود و وجب به وجب خاکش، بوی کربلا داشت و خاکش تُربتی از استخوان های شهدا بود و رَمل.

ابتدای ورود به فکه، دشت لاله های فتح المبین، به تابلویی برخورد کردیم که نوشته بود: یادواره شهدای فکّه.

فکّه، مقتل شهدای گم نامی بود که جز شهادت، نامی با خود در این

ص: 113

دنیای زودگذر باقی نگذاشتند.

فکّه، محل عروج علمدار روایت فتح، شهید سید مرتضی آوینی، سید شهیدان اهل قلم است.

فکّه، مقتل سردار باقرزاده ها و سعید یزدان پرست هاست.

عملیّات والفجر مقدماتی از فکّه آغاز شدو رزمندگان اسلام تا شهر الاماره عراق، پیشروی کردند.

آری، این جا مقتل بیش از صد و بیست تن از عاشقان اباعبداللّه الحسین و خمینی کبیر است که در نقطه عملیاتی والفجر مقدّماتی به شهادت رسی--ده اند.

این جا مدفن شهیدان بی شماری است. آری، این جا قتلگاه است. جایی که قبل از ورود زایران کربلای ایران به معراج شهدای فکه نوشته شده است.

جگر شیر نداری، سفر عشق مرو

سبزه تیغ در این ره ز کمر می گذرد

با وضو وارد شوید؛ این جا قتلگاه یاران حسین است

... فکّه، محلّ عروج دلاورمردانی است که گم نام زیستند و گم نام به شهادت رسیدند.

گفتم به کجا؟ گفت: صدایم کردند

گل بودم و از شاخه جُدایم کردند

گفتم که فرشتگان چه کردنت؟ گفت:

روزی خور سفره خدایم کردند

پیکر هشت تن از مفقودالاثرها و یک شهید گم نام، به وسیله گروه تفحص لشکر 27 محمد رسول اللّه کشف شده بود که بر آنان نماز گذاشتیم و از آنان طلب شفاعت کردیم.

پس از فکّه، به قصد دیدار از بُستان به طرف چزابه به راه افتادیم. عملیات های والفجر مقدّماتی، والفجر یک، والفجر دو و عملیّات مرصاد از بُستان آغاز شده بود. بعد از چزابه به تنگه چزابه و بعد رشیدیه، صفریه و فکّه تا اَبُو غُریْبْ، بُرغازه، دشت عباس و بعد کرخه، مسیر یکی پس از دیگری طی شد.

در آن جا خیمه هایی از حصیر دست بافت را می دیدی که برای تقویت روحیّه رزمندگان بر آن ها با جمله هایی دلچسب و محبّت آمیز نوشته شده بود: دلاور، خسته نباشی، خدا قوّت یا

اگر خسته جانی، بگو یا حسین.

در خاطرم شد زنده یاد فاطمیون

یاد شلمچه، یاد فکّه، یاد مجنون

یاد شهیدانی که حق را برگزیدند

یاد شقایق های پَر پَر گشته از خون

و پس از دیدار از بستان، برای زیارت قتلگاه شهید چمران به دهلاویه رفتیم. از طرف مؤسسه حفظ آثار و ارزش های دفاع مقدس، بنایی به یادبود این مرد بزرگ احداث کرده بودند به نام: مشهد چمران.

مشهد چمران، محلّ معراج شهید چمران بوده که هنگام توزیع بچّه ها به محلّ عملیات، با خمپاره شصت، به دست عراقی ها در این قسمت به شهادت می رسد. یادش گرامی و راهش پُر رهرو باد.(1)

ص: 115

پس از دیدار از قتلگاه شهید دکتر مصطفی چمران و گذشتن از سوسنگرد به سوی هویزه و معراج شهدای هویزه به راه افتادیم تا به منطقه عمومی هویزه رسیدیم.

حسین عَلَمُ الهُدی که یکی از فعال ترین بچه های سپاه بود، فرماندهی رزمندگان را در این منطقه به عهده داشت که به اتفاق دیگر هم سنگرانش مردانه به شهادت رسیده بود.

آزادسازی شهر خرمشهر، آزاد شد. به دنبال آن، تعدادی از اجساد مطهر شهدا کشف و در همین مکان که آن موقع بیابانی بیش نبود، به خاک سپرده شدند. با همّت والای جهادگران جهاد سازندگی به ویژه جهاد دشت آزادگان، کار ساخت ساختمان این مزار از سال 1362 آغاز شد و در سال 1365 به پایان رسید. در سال 1362 تنی چند از بازماندگان حماسه هویزه به کاوش درباره کشف بقیه اجساد مطّهر شهدا از جمله جسد مطّهر شهید عَلَم الهدی پرداختند که بحمداللّه موفّق به این مهمّ شدند و اجساد مطّهر این شهید را در همین بقعه مقدس به خاک سپردند.

اکنون مزار شهدای کربلای هویزه به وسیله هیأت اُمنای این مزار اداره می شود.

یادشان گرامی.

نمایم سَجده بر خاک هویزه

سُرایم شعر غمناکِ هویزه

وضو باید گرفت آن گاه بوسید

مقدّس تُربَت پاک هویزه

بعد از آن، برای دیدار از گودال قتلگاه شهدای خیبر به سمت منطقه طلاییه به راه افتادیم.

فضای جبهه را با اشکِ شُستم

ولی آخر گلِ خود را نجُستَم

کفش ها را از پا درآوردیم و با وضو و با پای راست به تلاوت تُربت عشق، سُرود بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا را سردادیم تا تسکین دل هامان باشد.

بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا

بر دلم ترسم بماند آرزوی کربلا

تشنه آب فراتم، ای اَجَلْ ملهت بده

تا بگیرم در بَغَل، قبر شهید کربلا

ص: 117

تنها منطقه ای که ناجوان مردانه به یکباره صد و پنجاه نفر از رزمندگان ما در گور دسته جمعی دفن شدند، منطقه طلاییه بود. یاد امام شهیدان بخیر که فرمودند: شُهدا در قهقهه مستانه شان و در شادی وصولشان «عِنْدَ ربّهم یرزقون»اند و از نفوس مطمئنه ای هستند که مورد خطاب «فَادْخُلی فی عِبادی و ادْخُلی جَنَّتی» پروردگارند.

آری، این جا صحبت از عشق است و قلم در ترسیمش به خود می بالد.

چو با چشم خدا بینی، ببینی

شهادت نامه ای در دست دارند

حریفانی که جانی مَست دارند

به روز نیستی هم هست دارند

سلام بر دشت رَمْلِ طلاییه

سلام بر شهدای مفقودش و...

سلام به شهدای گم نامش

آری، «آن ها که در طلاییه ایستادند، اگر در کربلا هم بود، می ایستادند!»(1)

خیبر رأس ساعت 30/8 با رمز مقدّس یا رسول اللّه آغاز شد و هدف از عملیات، تصرّف و تأمین جزایر مجنون و بخشی از هورالهویزه بود و یگان های عمل کننده این عملیات عبارت بودند از: لشکر 27 مکانیزه محمد رسول اللّه صلی الله علیه و آله، لشکر 17 علی ابن ابی طالب، لشکر چهارده امام حسین علیه السلام، لشکر 19 فجر، تیپ 133 المهدی عج الله تعالی فرجه الشریف، تیپ 20 رمضان، تیپ 10 سیدالشهداء علیه السلام.

دردا که آفتاب شهادت غروب کرد

تاریک کرد این شب تیره نهار ما

بعد از دیدار طلاییه و بعد از گذشتن از کوشک و اتراق در حسینیه کوشک و زید و گذشتن از این خط مرزی، به شملچه رسیدیم.

تا وارد شملچه شدیم، شمیمی از بهشت به مشام ما رسید. شلمچه، مرز پاکی ها و دلاوری ها و قتلگاه شهدای گم نام. شلمچه، کربلای شهیدان انقلاب اسلامی و میعادگاه فرزندان خمینی کبیر است. شملچه، جای مردان خداست. به زیارتگاه شهدای شملچه، دشت آزادگان خوش آمدید.

مسیر را پشت سر هم پیمودیم. سنگرها و خاکریزها را می دیدی، با قامتی افراشته و تپه هایی سوراخ مانند که آثار گلوله های هشت سال دفاع مقدس را یادآوری می کرد و فرهنگ مقاومت را در یادها زنده می ساخت. عملیات های مختلفی از خط مرزی شلمچه آغاز شده بود، از جمله، قسمتی از عملیات رمضان، با رمز یا صاحب الزمان.

در پنج سال پیش در منطقه شلمچه، دو گردان از بچه های گروه تفحص مشهد در همین منطقه مدفون شدند. این خاک معروف به شهرک دویجی و شهرک شلمچه است. این تُربت، حاج حسین خرازی ها، دقایقی ها، شمایلی ها و... را از ما گرفته است.

شب حمله، شب دیدار مهدی عج الله تعالی فرجه الشریف است

ص: 119

به سنگر سر کشیدن، کار مهدی عج الله تعالی فرجه الشریف است

چراغ محفل سنگرنشینان

فروغ روشن رُخسار مهدی عج الله تعالی فرجه الشریف است

بر در و دیوار شلمچه نوشته اند:

بر تُربت پاک شهیدان شلمچه صلوات

از پاره های دل من شلمچه رنگین است

سخن چو بلبل از آن عاشقانه می سازم(1)

دلم برای غروب شلمچه تنگ شده، بگو چه چاره کنم.

در گوشه ای از خاک شلمچه، یادمان قبور شهدای تفحّص ارتش را می بینی. در کنار این گلزار، باتلاقی به چشم می خورد که در نزدیکی خط مرزی عراق است که برای تفحّص شهدای این منطقه گروه هایی اعزام می شوند و با تجهیزاتی چون مین یاب و مین کوب، برای یافتن پیکرهای پاک شهدا و اجساد مطّهرشان اقدام به پاک سازی می کنند، ولی چون این محل باتلاق بوده، کلّ تجهیزات در باتلاق فرو رفته، نمی توان هیچ گونه اقدامی برای بیرون آوردن اجساد شهدا انجام داد. پس از دیدار شلمچه راهی خرمشهر شدیم. نماز ظهر خود را در مسجد جامع خرمشهر خواندیم.

مسجد جامع خرمشهر، قلب شهر بود که می تپید و تابود، مظهر ماندن و استقامت بود. مسجد جامع خرمشهر، مادری بود که فرزندان خویش را زیر بال و پر گرفته و در بی پناهی، پناه داده بود. آن هنگام که خرمشهر به اشغال متجاوزان درآمد و مدافعان ناگزیر شدند که به آن سوی شط

ص: 120

خرمشهر کوچ کنند، باز هم مسجد جامع مظهر همه آن آرزویی بود که جز در بازپس گیری شهر برآورده نمی شد.

دل من با شهیدان است اِمشب

گمانم وقت هجران است امشب

خدایا! لحظه ای مهلت به من ده

که جسمم بر تو مهمان است امشب

و بعد از خرمشهر و آبادان، به رودخانه کارون رسیدیم. رودخانه کارون پس از پیمودن مسافتی که به خرمشهر نزدیک می شود، دو مسیر پیدا می کند: یکی مسیر غرب کارون است که رودخانه بهمن شیر را تشکیل می دهد و مسیر دیگر به طرف گمرک خرمشهر، تا آب های دجله و فرات که در نقطه اَلْقُرنَه به هم پیوسته اند، باهم مخلوط شده و اروند رود را تشکیل می دهند.

پس از دیدار اروند به منطقه والفجر 8 معروف به «فتح فاو» رفتیم. نیروهای اسلام از منطقه عمومی اروند کنار آبادان، تا منطقه فاو را در تاریخ 19/11/64 آزاد کردند.

اروند وحشی، عنوان اروند در شب حمله بود. آن شب بارانی که آب شدّت می گرفت و مدّ می شد و با این جزر و مد (بالا و پایین آمدن شدید آب) زیر پای بچه ها خالی می شد. بچه ها باید مسیر آب را از این سو تا آن سوی آب می پیمودند. زیر بارش بارانِ دوشکا و حمله سنگین نیروهای عراق، با وجود هوای بارانی و با وضعیت وحشی اروند، آن هم با لباس غوّاصی، رفتن به آن طرف آب؛ یعنی خودکشی، ولی شب عملیات، غواصان؛ دلیر مردانی که در دل این آب (اروند) مدفونند، لب رودخانه می آیند تا شهر فاو را به محاصره خود درآورند. عزیزان غوّاص ما خودشان را در این آب هم چون کمربندی بسته به هم پیوسته بودند تا

ص: 121

بتوانند خود را به آن طرف مرز رودخانه برسانند. آنان با سلاح ایمان و با دستانِ خالی، شهر بندری فاو را در نیمه شب محاصره و صبح هنگام شهر فاو را از هرگونه دشمن پاک سازی می کنند.

بامداد سُرخِ عرفان نامه ات را

وه!

چه خوش بنوشته ای

در صفحه هجا

بسیجی!

... و در آخرین لحظات دیدار با سرزمین شهدا، جز اشک حسرت و ندامت چیزی دیگر نداری، جز پیام شهید گم نامی که می گفت: «جز خدا به هیچ کس امیدوار مباش» چنان که قرآن فرمود: الا بذکر اللّه تطمئن القلوب. گفتنی زیاد است و دل مویه ها بسیار، اما مگر می توان....

ما ای حافظان سنگر عشق

کبوترهای اوج باور عشق

ما آیینه های انقلابید

ذخیره های مهدی در رکابید

نوری که در ورای 1400 سال نسل به نسل گشته بود، کاخ ستم را ویران کرد و آیه «و نُریدُ اَنْ نَمُنُّ عَلَی الذین اسْتضْعِفُوا فی الارض و نجعلهم الائمة و نَجْعَلَهُمْ الوارِثین» را بر دل کوخ نشینان تاباند تا آنان را در پرتو خود به روشنی و گرمی برساند.

پروانه ها در طواف شمع جماران بال سوختن گشودند تا گهر دین را به بهایی اندک نفروشند. آن جا که بت شکن دوران، با یک اشاره لولاک، در آسمان ایران شق القمر کرد و فتح الفتوح بابهای وهم شد، از شِقاق قمر بانگ عشق برخاست و تا آسمان هفتم اوج گرفت. تا آن جا که شمیم عطر ایمان در سراسر ایران شروع به وزیدن کرد، میوه باغ انقلاب: استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی، به بار نشست. بعد امام رفت، خاطره اش ماند و پیام و وصیت نامه که: «نگذارید انقلاب، به دستِ نااهلان و نامحرمان بیفتد» و باز پروانه ها به حُکم میثاق بر جنازه سوخته پرهایشان، بالِ اشتیاق گشودند و بیعتی دوباره بستند که: ما «اهل کوفه نیستیم علی تنها بماند».

آه بابا! سُرخ گل هایت کجاست؟

راستی یک دست و یک پایت کجاست؟

گرمی مِهر خدا در جان توست

لطف حق در ناله پنهان توست

ای پدر! بی دست و پایی نیست درد

هست آخر این نشانی های مرد

ای عقاب خشم میدان بلا!

می دهی اِنگار بوی کربلا

ای پدر! ای آبروی خاک و دین!

پاسدار حُرمت ایران زمین

آفتاب مهربان خانه ای

گرچه بی بال و پری، پروانه ای

سرخ گل ها را تو معنا می کنی

باغ دل ها را شکوفا می کنی

باغ گفتم، داغ دل ها بهتر است

کربلایی های زهرا بهتر است

یا کریم خانه ما زخمی است

عشق تنها، عشق تنها زخمی است

نگو از آسمان دست تو خالی است

تو را از خاک برتر آفریدند

گفتی چیزی به صبح جاودانه نمانده و راهی تا قلعه خورشید نیست. مانده ام تا با تو راه صد ساله را یک شبه بپیمایم، اگرچه در چشم های تو به شهادت برسم.

با تو هستم ای دلاور! ای چون کوه مقاوم برای خدا! دلاوری هایت را شنیدیم و دیدیم. ای داغ از تو روشن و باغ از تو سرسبز! تو معنی پروانه را از شعله فهمیدی و معنی سوختن را از شمع آموختی. تو مفهوم عشق را چونان شعله ای در جان و چون شمعی در هستی، آرام سوختی و آهسته ساختی با گاز خردل در گلو و با دشت پهناوری از تاول بر سینه، اما از پا نیافتادی.

تو کیستی؟ برادرم! تو چون سروی سرافراز سرسبز ماندی و پیوسته استوار. ای که لحظه های عشق مانده با تو ماندگار، عشق از تو یادگار. بی قرار رفتنی و بی قرار، ای بهار! ای روشن ترین معنی در متن پرواز! ای دریای عشق! ای آیینه تر از شکوه پرواز! ماندی تا صبر را از پا بیاندازی و غم را خسته کردی و منِ همیشه تنها را دل بسته. ای که خورشید به وجودت همیشه وابسته! ای جانباز! ای نگاه حیرت! ای صبور و ای کبوتر بال شکسته، ای جانباز! روزت مبارک.

آمدند. آمدند تا روحِ افلاکیت را به عرش ببرند. آمدند تا جاودانه ترین شعر تاریخ را که با خون و پیام خود سرودی، بر قاب گیتی به یادگار بگذارند. آمدند تا صدای ماندگار عشق را بر صفحه هستی بنگارند.

هنوز جای خالی صدای تپش های شانه اش در نیمه شب های خانه مان می پیچد.

هنوز فریاد اشک های نیمه شبش را در گاه سجده می شنوم. هنوز زمزمه «الهی و ربّی مَن لی غیرک» او در صحن ذهنمان به گوش می رسد. نبض زمزمه یا الهی و ربّی و مولای، هم چنان در قلبی گرم می تپد.

چه بگویم و از کجا شروع کنم که در جای جای استخوان های مانده در گلو، از خاطرات داغ شهیدم، سوختن تنها راهی است که باز مانده است.

در فرا روی انسان، هم گام با زمان ایستاده است تا مزدِ مرگ و زندگی را به کمال برساند.

زندگی و مرگ مفاهیمی جبری هستند در میانه حق و باطل.

با اختیار می توان نفس کُشی کرد و در قاموس شهادت گم شد و از خون پرندگان جاری یا می توان خود را کشت.

زندگی، سکوتی است در عین فریاد یا هم چون شقایقی در باد.

می توان پرنده شد در هوای دوست، ستاره ای شد در آسمان خلوص، از شب هجرت کرد و به صبح صادق رسید.

ص: 131